Όλοι οι γονείς βάζουν από πολύ μικρή ηλικία στα παιδιά τους παιδικά τραγούδια για να παίξουν, να χορέψουν και γενικότερα να διασκεδάσουν. Τα παιδικά τραγούδια συνήθως σου μένουν στο μυαλό για ώρες αφού τα ακούσεις και μπορεί να πει κανείς ότι περνάνε υποσυνείδητα μηνύματα. Για αυτό και πρέπει να προσέχουμε ποια τραγούδια προωθούμε στα παιδιά, γιατί μπορεί να διδάξουν ύπουλα, τον ρατσισμό, την χονδροφοβία ή ακόμα και πιο σκοτεινά πράγματα όπως η ανθρωποφαγία.
Αν όλα αυτά ακούγονται υπερβολικά, μπορείτε να δώσετε περισσότερη σημασία στους στίχους μερικών
για να καταλάβετε ότι αν συνεχίσουν να αναπαράγονται τα συγκεκριμένα στερεότυπα μπορεί ή να τα
τραυματίσετε τα παιδιά σας ή να γίνουν οι μελλοντικοί νταήδες με το που βλέπουν έναν διαφορετικό
άνθρωπο.
Δέκα μικρά αραπάκια
Μόνο από τον τίτλο, το τραγούδι θα έπρεπε να έχει σβηστεί, καθώς η λέξη αράπης θεωρείται βαθιά ρατσιστική και κανένας σημερινός άνθρωπος δε θα έπρεπε να την ξεστομίζει αβίαστα, ούτε και μέσα σε ένα πλαίσιο δήθεν “αθωότητας”. Παρακάτω όμως τα πράγματα σκουραίνουν για τα δέκα μικρά αραπάκια, καθώς ένα μετά το άλλο χάνονται από το προσκήνιο με το ένα να χάνεται σε μια γειτονιά, το άλλο να πουντιάζει και να φεύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο (λέγοντας τη λέξη “πάει”) και άλλο να το πιάνουν γιατί έτρωγε φρούτα κλεφτά.
Η χειρότερη όμως στιγμή αυτού του τραγουδιού είναι όταν τα αραπάκια πάνε στην κυρία κι εκείνη κρατάει το ένα. Όταν μένουν δύο τα αραπάκια έρχονται σε “εμένα”, που δικαιούμαι επίσης να κρατήσω ένα, λες και είναι αντικείμενο ή πράγμα που στερείται οποιασδήποτε βούλησης. Το μόνο αραπάκι που τελικά γλιτώνει, είναι το τελευταίο που παντρεύεται και κάνει δέκα παιδάκια,αλλά και πάλι είναι σαν δείγμα πως η ιστορία θα επαναληφθεί.
Αχ κουνελάκι!
Εδώ βλέπουμε πως όταν το κουνελάκι κάνει κάτι που δεν πρέπει – στη συγκεκριμένη περίπτωση να εισχωρήσει σε ξένη περιουσία – το ξύλο δεν το γλιτώνει. Έτσι δίνει το μήνυμα στα παιδιά, πως αν κάνουν κάτι “κακό”, το ξύλο είναι αυτό που θα τους συνεφέρει ή μπορεί να τα ωθήσει να δώσουν κι αυτά “ξύλο” αν κάποιος πλησιάσει τη δική τους “περιουσία”.
Το τραμ
Εδώ η χονδροφοβία μιλάει από μόνη της. Ξεχειλίζοντας από μίσος για τους υπέρβαρους ανθρώπους, το τραγούδι αυτό ακολουθεί τα βήματα μιας γυναίκας, της κυρά-χοντρής και περιγράφει τις ζημιές που κάνει μόνο με την ύπαρξή της. “περνάει ένα τραμ και μπαίνει μια χοντρή και σπάει η μηχανή”, “Η χοντρή βάζει τρεχάλα μπουρδουκλώνεται στη σκάλα”, “φτάνει το ασανσέρ και μπαίνει η χοντρή και σπάει η μηχανή”.
Φανταστείτε λοιπόν ένα οποιοδήποτε υπέρβαρο κορίτσι του σχολείου να ακούει αυτά τα λόγια μίσους και να πρέπει να υποστεί τον εξευτελισμό ξανά και ξανά όσες φορές θα τραγουδιέται το συγκεκριμένο τραγούδι ή όσες φορές θα το χλευάσουν με στίχους του τραγουδιού.
Ένα μικρό καράβι
Εδώ έχουμε την περιγραφή μιας ναυτικής τραγωδίας, ανάλαφρο και εντελώς παιδικό θέμα, όπου ένα καράβι ταξιδεύει για εβδομάδες και ξεμένει από τρόφιμα. Τότε αποφασίζεται συλλογικά να σκοτώσουν κάποιον από το πλήρωμα και να τον φάνε. Για να έχει κάποια επίφαση δικαιοσύνης ο φόνος και η ανθρωποφαγία, ρίχνεται κλήρος. “Και τότε ρίξανε τον κλήρο να δούνε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί”.
Έτσι όπως τραγουδιέται στα Νηπιαγωγεία της χώρας με τα παιδιά να μοιράζονται σε δύο ομάδες, σε αγόρια και κορίτσια και να ουρλιάζουν η μία στην άλλη, είναι μια πολύ κακή απεικόνιση μιας μάχης που δεν τα αφορά καθόλου και τα προετοιμάζει για έναν κόσμο διχασμού των φύλων, αληθινά πολύ σκληρό.
Ένα λεπτό κρεμμύδι
Εδώ λοιπόν υπάρχει μια περιγραφή του πώς θα καταφέρει μια νεαρή κοπέλα να βρει γαμπρό. Τα κοριτσάκια λοιπόν μαθαίνουν ότι όταν κάποια κοπέλα θέλει να παντρευτεί, ο περίγυρος θα αρχίσει να της προτείνει γαμπρούς. Δείγμα της σκληρής πατριαρχίας. Ο πρώτος είναι ένας ναύτης που όλο μύγες χάφτει. Δεύτερος είναι ένας γέρος… που χρόνια τόνε ξέρω (ξεκάθαρη παιδεραστία).
Όταν όμως η ομήγυρη αποφασίσει να της δώσει έναν πρίγκιπα με το σπαθί στο χέρι, όλοι μαζί συμφωνούν ότι η κοπέλα βρήκε το σωστό ταίρι
και τώρα “θα πάρει τα προικιά της να πάει στην πεθερά της”. Όχι στον άντρα της, ούτε στο δικό της
σπίτι, αλλά στην πεθερά της.
Αυτό που ουσιαστικά περιγράφει το τραγούδι, είναι ο τρόπος που γίνονταν οι παντρειές μερικούς αιώνες
πριν. Την ίδια την νύφη δεν την ακούμε πουθενά, δεν υπάρχει, δεν έχει γνώμη, δεν την ρωτάει κανείς. Οι
άλλοι αποφασίζουν για την τύχη της και παζαρεύουν μεταξύ τους τους υποψήφιους.
Πολλές φορές αυτό που φαινομενικά είναι αθώο, μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερο κακό στη
διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού, γιατί δεν ξέρουμε πως θα τα αντιληφθεί ο εγκέφαλος.
