Υπογράφει η Αλεξία Βιζιράκη.
Ο αυτισμός είναι μια νευροαναπτυξιακη διαταραχή.
Δηλαδή το άτομο γεννιέται με αυτισμό και το συνοδεύει σε όλη την πορεία της ζωής του. Δεν αποτελεί κάποιο επίκτητο χαρακτηριστικό. Ο αυτισμός διαφοροποιείται σε μεγάλο βαθμό στο κάθε άτομο και στην κάθε περίπτωση έχει μεγάλη ετερογένεια ως διαταραχή.
Ο αυτισμός συνοδεύεται κυρίως με προβλήματα στην κοινωνικότητα του ατόμου καθώς και με γλωσσικά προβλήματα. Ωστόσο σήμερα δεν θα μιλήσουμε για προβλήματα. Σήμερα θα σπάσουμε τα στερεότυπα. Δεν επιτρέπεται να βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και να αναφερόμαστε στον αυτισμό σαν να είναι το χειρότερο γεγονός που μπορεί να σου συμβεί.
Πολλοί άνθρωποι βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού και δεν διαγιγνώσκονται ποτέ. Γνωρίζουν ότι ίσως κάτι τους συμβαίνει που ενδεχομένως να τους διαφοροποιεί από τους άλλους, αλλά δεν ζητάνε βοήθεια, διότι φοβούνται το στίγμα. Οι άνθρωποι με αυτισμό, για να το θέσουμε απλά, είναι “διαφορετικοί” νευροτυπικά. Όπως όλ@ μας δηλαδή, είμαστε “διαφορετικοί”.
Οι άνθρωποι με αυτισμό μπορούν να έχουν βλεμματική επαφή, μπορούν να έχουν φίλους, εργασία, κοινωνική ζωή, μπορούν να ερωτεύονται, να στεναχωριούνται και να χαίρονται.
Ίσως το κάνουν και πιο αληθινά, πιο σωστά, από εμάς τους τυπικά σωστούς, διότι το κάνουν με την παιδική αθωότητα που ποτέ τους δεν τους έφυγε. Οι άνθρωποι με αυτισμό μπορούν -και πρέπει- να έχουν μια φυσιολογική ζωή όπως όλοι μας.
Ίσως να χρειάζεται να τη δομήσουν με τους δικούς τους κανόνες. Ίσως χρειάζεται μια παραπάνω προσπάθεια από εμάς για να καταλάβουμε. Θεωρώ όμως, ότι θα ήταν τουλάχιστον όμορφο να προσπαθήσουμε και μια φορά για τους άλλους και όχι μόνο για εμάς. Η αλλαγή που θα επέλθει στον κόσμο, εάν κάναμε τα αυτονόητα, δηλαδή να συμπεριφερόμασταν ίσα απέναντι στα άτομα με τον αυτισμό, θα είχε μεγαλύτερο αντίκτυπο σε εμάς του ίδιους. Λέμε όχι στην αποξένωση, λέμε όχι στον εργασιακό αποκλεισμό, λέμε όχι στο στίγμα.
Ας γίνουμε η αφορμή να σταματήσουν οι παγκόσμιες μέρες. Ας δώσουμε στους ανθρώπους τα δικαιώματα τα οποία δικαιούνται. Αν μαθαίναμε από τα άτομα που έχουν αυτισμό τι πάει να πει αγάπη, νομίζω θα ήμασταν πλέον πλήρεις άνθρωποι.
Σας εύχομαι να μπορέσετε να μάθετε από την αγάπη τους. Εύχομαι κάποια στιγμή να μην έχουμε ανάγκη παγκόσμιες μέρες. Ποιος είναι τελικά πιο φυσιολογικός, αυτός που κρίνει τον άλλον και τον δείχνει με το δάχτυλο, ή αυτός που αποδέχεται χωρίς πρέπει.
Αφήνω την απάντηση σε εσάς.
