Το όνομά μου είναι Άρια και κάποτε αυτοτραυματιζόμουν.
Άυτή εδώ είναι η προσωπική μου εξομολόγηση.
ΠΡΟΣΟΧΉ: Το θέμα στο οποίο αναφέρομαι σε αυτό το άρθρο
είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο και πολλ@ από εσάς μπορεί να μην
είναι έτοιμ@ να το διαβάσουν. Άυτό είναι απόλυτα κατανοητό
και φυσιολογικό. Ούτε εγώ νιώθω τόσο άνετα γράφοντας για
αυτό. Ταυτόχρονα, ελπίζω ότι η δικιά μου ιστορία θα μπορέσει
να βοηθήσει κάποι@ που αυτή τη στιγμή μπορεί να ζει
ανάμεσα στην ντροπή, τον φόβο και τον πόνο. Εάν δεν είστε
έτοιμ@ για αυτή τη συζήτηση έχετε κάθε ελευθερία να
προσπεράσετε αυτό το άρθρο προς το παρόν και να
επιστρέψετε όταν νιώθετε ψυχο-συναισθηματικά
προετοιμασμέν@.
Άς αρχίσουμε με τα βασικά…
Τι είναι ο αυτοτραυματισμός;
Αυτοτραυματισμός θεωρείται οποιαδήποτε μορφή
σωματικής ή/και ψυχικής βλάβης που το ίδιο το άτομο
προκαλεί στ@ εαυτ@ του.(Και ψυχική βλάβη; Ναι, και οι
αυτοκαταστροφικές σκέψεις που κάνουμε με τ@ εαυτ@ μας
είναι μια μορφή αυτοτραυματισμού. Άν και τα αποτελέσματα
της ψυχικής βλάβης δεν είναι ορατά με το γυμνό μάτι αυτό δεν
την κάνει λιγότερο επιζήμια για το άτομο. Το έμαθα πολύ
αργότερα ότι μέχρι και οι σκέψεις μου μπορεί να αποτελέσουν
ένα βασανιστήριο το οποίο-πολλές φορές ασυνείδητα-το
προκαλώ εγώ στ@ εαυτ@ μου.)
Σε ό,τι αφορά στην σωματική βλάβη, μερικοί τρόποι
αυτοτραυματισμού περιλαμβάνουν γρατζουνίσματα, κάψιμο
του δέρματος, κόψιμο του δέρματος με αιχμηρά αντικείμενα,
χτυπήματα του κεφαλιού σε τοίχους ή γενικά σε σκληρές
επιφάνειες, χτυπήματα στ@ ίδι@ τ@ εαυτ@ μας, τράβηγμα
μαλλιών κ.ά.
Οχι, ο αυτοτραυματισμός δεν αποτελεί κάποια “μόδα” ή
διαστροφή. Είναι ένας μηχανισμός διαχείρισης
συναισθημάτων- ο οποίος δεν είναι υγιής όμως. Δεν είναι
επινόηση του ανθρώπου. Ο αυτοτραυματισμός εμφανίζεται και
σε διάφορα είδη ζώων, κυρίως πτηνά. Πολλά από αυτά
τραβάνε τα ίδια τους τα πούπουλα όταν νιώθουν έντονη θλίψη
ή μοναξιά. Επομένως, η πρόκληση πόνου από το ίδιο το ον
στ@ εαυτ@ τ@ υπάρχει εκ φύσεως.
Για ποιον λόγο να αυτοτραυματίζεται κάποι@;
Εδώ ξεκινά και η ιστορία μου…
Η ηλικίες των 14 και 15 σημάδευσαν την ζωή μου με ποικίλους
τρόπους. Άρχικά, στα 14 μου συνειδητοποίησα ότι ένιωθα έλξη
προς το ίδιο φύλο(τότε αυτοπροσδιοριζόμουν ως ταυτοφυλικό
άτομο, αγόρι το οποίο ένιωθε σεξουαλική έλξη προς τα άλλα
αγόρια).
Είχα μεγαλώσει με την αμερικάνικη τηλεόραση όπου
έβλεπα διάφορα παραδείγματα ομόφυλων σχέσεων-όχι, δεν με
έκανε η τηλεόραση γκέι, υπήρχαν σημάδια από μικρή ηλικία και κατά συνέπεια το είχα ευκολότερο να αποδεχτώ την
σεξουαλικότητά μου, αν και μου ήταν λίγο περίεργη αυτή η
ξαφνική αλλαγή στην ζωή μου. Ημουν αθώ@ τότε και δεν
ήξερα τι σήμαινε ομοφοβία και τι λογής διαστάσεις μπορεί να
πάρει. Ετσι, ως έν@ έφηβ@ που δεν έχει εμπειρίες από την
ζωή και που δεν έχει γνωρίσει ακόμη την σκληρή πλευρά της
κοινωνίας, άρχισα να ανοίγομαι σε μερικά άτομα στο σχολείο
μου περί της ανακάλυψης τ@ εαυτ@ μου.
Τα περισσότερα το πήραν καλά, αν και δεν ήμουν προετοιμασμέν@ για αυτό που
θα ακολουθούσε. Η αγνή μου σκέψη ήταν ότι @ συμμαθητ@
μου θα χαίρονταν με το γεγονός ότι βρήκα τ@ εαυτ@ μου. Δεν
εξελίχθηκε με τέτοιο τρόπο όμως.
Εν τω μεταξύ, η σχέση μου με τους γονείς μου ήταν
απόμακρη. Εργάζονταν σχεδόν όλη μέρα με αποτέλεσμα να
μην περνάμε χρόνο μαζί και να μην μπορούμε να αναπτύξουμε
μια σύνδεση και διάλογο ανάμεσά μας. Δεν είχα φίλ@ με τ@
οποία μπορούσα να μιλήσω για αυτά που με απασχολούσαν.
Τελικά, ένιωθα μόν@ και εγκλωβισμέν@ μη έχοντας την
παραμικρή ιδέα τι να κάνω.
Το ενδιαφέρον σημείο της κατάστασης είναι ότι στην
πραγματικότητα ήμουν μόν@ μου εδώ και αρκετά χρόνια,
απλώς ζούσα στην δικιά μου μικρή φούσκα η οποία με
κρατούσε μακριά από τον πραγματικό κόσμο και την γκρι και
κρύα εικόνα που υπήρχε γύρω μου. Μεγαλώνοντας, όμως,
αρχίζεις και καταλαβαίνεις περισσότερο τον κόσμο γύρω σου.
Και τότε, στην ηλικία των 14, κατάλαβα ότι ήμουν ολομόναχ@,
η φούσκα μου έσκασε κι εγώ… ΕΣΠΆΣΆ.
Άναρωτιόμουν γιατί ήμουν μόν@ μου
Ποιος είναι ο λόγος;
Μήπως δεν με συμπαθεί κανείς; Μήπως έκανα κάποιο λάθος;
Κάποια λέξη μου ή πράξη μου να ενόχλησε κάποι@; Μήπως
είμαι αντιπαθητικ@ εκ φύσεως; Μήπως είμαι περίεργ@; Είχαν
οι γονείς μου δίκαιο άραγε όταν μου λέγανε ότι δεν είμαι σαν τα
υπόλοιπα παιδιά και ότι πρέπει να αλλάξω συμπεριφορά;
Μήπως τελικά δεν αξίζω κατανόηση, αποδοχή, αγάπη, φιλία ή
τρυφερότητα από κανέν@; Μήπως πρέπει να τα σταματήσω
όλα εδώ…
Σιγά σιγά χωρίς να το καταλάβω είχα αρχίσει τον ψυχοσυναισθηματικό αυτοτραυματισμό. Οι σκέψεις μου πήγαιναν
κλιμακωτά από το κακό στο χειρότερο. Ημουν θλιμμέν@ και
πονούσα. Ημουν και θυμωμέν@-σε ποι@ δεν ήξερα-και
απογοητευμέν@. Δεν μου άρεσε αυτή η κατάσταση, δεν μου
άρεσα εγώ. Δεν είχα σε ποι@ να μιλήσω. Δεν είχα που να τα
βγάλω όλα αυτά τα συναισθήματα. Οπότε τα έβγαλα στ@
εαυτ@ μου.
Γνώριζα τι ήταν ο αυτοτραυματισμός από τα διάφορα
μίντια(φαινόμενο για το οποίο θα μιλήσω λίγο αργότερα).
Πίστευα ότι άξιζα να πονέσω, αυτήν την φορά σωματικά.
Επίσης, ήλπιζα ότι αυτός ο σωματικός πόνος θα μπορούσε να
εφησυχάσει τον πόνο στην ψυχή μου. Στην αρχή φοβόμουν να
χαρακωθώ, γι΄αυτό ξεκίνησα με γρατζουνιές στα χέρια μου και
τα πόδια μου. Επρόκειτο για επιφανειακές γρατζουνιές οι
οποίες εξαφανίζονταν μέσα σε 5 λεπτά. Ταυτόχρονα, τραβούσα
τα μαλλιά μου μερικές φορές και χτυπούσα δυνατά τα χέρια
μου, είτε με το άλλο μου χέρι είτε με κάποιο λίγο πιο δυνατό
αντικείμενο.
Οι μέρες περνούσαν και βρισκόμουν ακόμη σε θλίψη και
μοναξιά. Μέχρι που μια μέρα στο σχολείο, αυτή η μοναξιά με
χτύπησε στην μορφή μιας κρίσης πανικού. Ολες οι αρνητικές
μου σκέψεις, ο φόβος και η ντροπή που ένιωθα συνδυάστηκαν
μαζί και μου προκάλεσαν μια κατάσταση σοκ στην οποία δεν
μπορούσα να αναπνεύσω, δεν μπορούσα να νιώσω τα πόδια
μου, έτρεμα ολόκληρ@, ξαφνικά ένιωθα σαν να βρισκόμουν
στην εποχή των παγετώνων-η θερμοκρασία του σώματός μου
είχε πέσει δραστικά-και βίωσα κλειστοφοβία(μου φαινόταν ότι
οι τοίχοι των δωματίων έκλειναν προς τα μέσα και ότι ο χώρος
συρρικνωνόταν). Μετά από αυτό το περιστατικό, το άγχος
έγινε μια καινούρια μάχη στην ζωή μου.
Με όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα να κυριαρχούν την
καθημερινότητά μου και χωρίς καμία μορφή στήριξης, έφτασα
σε ένα σημείο στο οποίο μερικές γρατζουνιές και τραβήγματα
δεν ήταν αρκετά για να ελέγξω τον πόνο. Ενιωθα πολλά και
ταυτόχρονα δεν ένιωθα τίποτα. Ηταν ιδιαίτερα περίπλοκο για
εμένα. Δεν μπορούσα να καταλάβω την ίδια μου την
ψυχοσύνθεση. Ώστε να διαχειριστώ όλη αυτή την κατάσταση
πέρασα σε πιο δραστικά μέτρα. Μια μέρα στο σχολείο, πήγα
στις τουαλέτες έχοντας στο χέρι μου έναν … διαβήτη. Άυτό
ήταν το πρώτο εργαλείο για τον αυτοβασανισμό μου. Με το
αιχμηρό μέρος του διαβήτη τράβηξα μερικές γραμμές στο
αριστερό μου χέρι. Πόνεσα. Βγήκε και αίμα. Άρχικά τα
χαρακώματα δεν ήταν και τόσο βαθιά. Φοβόμουν πολύ επίσης.
Δεν χαρακωνόμουν τόσο συχνά στην αρχή. Περίπου δύο με
τρεις φορές την εβδομάδα. Τα χαρακώματα ήταν επιφανειακά.
Το έκανα μόνο όταν ένιωθα συναισθηματικά φορτισμέν@. Με
τον καιρό, όμως, η κακή συνήθεια έγινε ακόμη πιο συχνή και
κάθε καινούριο χαράκωμα ήταν λίγο πιο βαθύ από το
προηγούμενο. Ηταν σαν το σώμα μου σιγά σιγά να
προσαρμοζόταν σε αυτόν τον εφιάλτη. Πονούσα λιγότερο και
λιγότερο. Η… μπορεί ο ψυχικός μου πόνος να μεγάλωνε
κάνοντας τον σωματικό πιο υποφερτό.
Υπήρχαν φορές που ένιωθα πάρα πολλά έντονα
συναισθήματα όπως λύπη, άγχος, μοναξιά και αισθήματα
αυτο-ανεπάρκειας και ήθελα να σταματήσουν με αποτέλεσμα
να προκαλώ σωματική βλάβη στ@ εαυτ@ μου ώστε να μην τα
νιώθω όλα αυτά. Υπήρχαν άλλες φορές που με κυριαρχούσε
ένα κενό… ήμουν ψυχο-συναισθηματικά μουδιασμέν@.
Εντελώς αποκεκομμέν@ από την πραγματικότητα και τους
υπόλοιπους ανθρώπους. Σαν να ήμουν σε μια αόρατη φυλακή
μέσα στην ίδια μου την υπόσταση και ήθελα τόσο πολύ να βγω
από εκεί !!! Ετσι χαρακωνόμουν πάλι επειδή πίστευα ότι το
ερέθισμα θα με έφερνε πιο κοντά στον αισθητό κόσμο. Spoiler:
Δεν έγινε ποτέ. Η σωματική βλάβη σε απασχολεί για μερικά
λεπτά-συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι πρέπει να
καθαρίσεις την πληγή-και μετά σιγά σιγά επανέρχεσαι εκεί
απ΄όπου ξεκίνησες.
Τίποτα στον εξωτερικό κόσμο δεν θα επουλώσει την πληγωμένη
ψυχή σου. Η γαλήνη θα βρεθεί μόνο μέσα σου. Δεν υπάρχει
σύντομος δρόμος για να φτάσεις εκεί, ούτε φάρμακο. Πρόκειται
για μια συνεχής δουλειά με τ@ εαυτ@ σου.
Ο αυτοτραυματισμός δεν σημαίνει ότι θέλεις να τα
τερματίσεις όλα στην ζωή σου
Άυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες παρερμηνείες σχετικά με
το φαινόμενο. Ενα άτομο που αυτοτραυματίζεται δεν επιθυμεί
να δώσει τέλος στην ζωή του. Είναι το ακριβώς αντίθετο. Το
άτομο αυτό μπορεί να έχει αυτοκτονικές σκέψεις-όπως κι εγώ
είχα-, αλλά το γεγονός ότι προσπαθεί να διαχειριστεί την
ψυχική οδύνη αντί να τα τερματίσει όλα δείχνει ότι κρατά
ακόμη μια ελπίδα για την ζωή. Τι σημαίνει αυτό; Εάν ήθελε
απελπισμένα να δώσει ένα τέλος είναι πιθανόν ότι θα το είχε
κάνει ήδη ή ότι θα υπήρχαν απόπειρες. Το άτομο όμως μέσω
του αυτοτραυματισμού προσπαθεί να ελέγξει τον πόνο και
συνεχίζει να ζει στο σκοτάδι και την αστάθεια με την ελπίδα ότι
κάτι θα γίνει, κάποι@ θα δει και θα τ@ βοηθήσει να βγει από
τον κύκλο της μιζέριας. Δεν είναι μια ωραία αλήθεια, όμως για
μερικ@ αποτελεί πραγματικότητα. (Να σημειώσουμε εδώ ότι
εάν έχετε αυτοκτονικές σκέψεις ή γνωρίζετε κάποι@ που έχει,
σας παρακαλούμε να ζητήσετε άμεσα βοήθεια σε κάποια
υπεύθυνη οργάνωση για την ψυχική υγεία ή/και σε κάποι@
ειδικ@. Η ζωή είναι ένα πολύτιμο δώρο.)
Εξακολουθούσα να χαρακώνομαι για μερικές εβδομάδες.
Διάφορ@ συμμαθητ@ το είχαν υποψιαστεί βλέποντάς με να
παίρνω διαβήτη ή ψαλίδι μαζί μου στις τουαλέτες. Κανείς δεν
είπε τίποτα σε κανέν@. Θεωρούμουν “τρελ@” και
“διαταραγμέν@” από πολλ@, αποτελέσματα της
στιγματοποίησης της ψυχικής υγείας και ό,τι την αφορά. Δεν
υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως “τρελ@”, υπάρχουν απλώς άτομα
που αντιμετωπίζουν θέματα με την ψυχο-συναισθηματική τους
κατάσταση και χρειάζονται βοήθεια ώστε να αντεπεξέλθουν.
Άς το καταλάβουμε πλέον και να σπάσουμε το στίγμα.
Ταυτόχρονα, είχα εξομολογήσει σε κάποι@ συμμαθητ@ ότι
έβλαπτα τ@ εαυτ@ μου. Τ@ έδειξα και τα χαρακώματα και αν
και τ@ είπα να το κρατήσουν μυστικό μέσα μου είχα μια
ελπίδα ότι κάποι@ θα νοιαζόταν αρκετά ώστε να το πει σε
κάποι@ και να με βοηθήσει, αλλά ούτε αυτό δεν έγινε ποτέ. Και
εδώ μπαίνει η μεγαλύτερη προκατάληψη για τον
αυτοτραυματισμό…
“Μήπως το κάνεις για προσοχή;”
Εάν είχα ένα κέρμα για κάθε φορά που μου το είπαν αυτό,
σήμερα θα έκανα διακοπές σε κάποιο τροπικό νησί. Η
απάντηση είναι ΟΧΙ. Άς το πάρουμε από την αρχή. Ώς κοινωνία
έχουμε ενοχοποιήσει σε τεράστιο βαθμό την έννοια “προσοχή”.
Η προσοχή δεν είναι κάτι καλό ή κακό. Η προσοχή είναι μια
φυσιολογική ανθρώπινη ανάγκη. Το να νιώθουμε ορατ@,
ακουστ@ και κατανοητ@ είναι βασικές ανάγκες μας. Το να
μπορέσουμε να εκφράσουμε τις σκέψεις μας και τα
συναισθήματά μας το οποίο απαιτεί προσοχή από τα άλλα
άτομα γύρω μας είναι βασική μας ανάγκη. Άυτό που μπορεί να
πάρει θετικό ή αρνητικό πρόσημο είναι ο τρόπος επιδίωξης της
προσοχής. Σε έναν συναισθηματικά ώριμο κόσμο η σωστή
επιδίωξη της προσοχής θα ήταν η ξεκάθαρη έκφραση αυτής
της ανάγκης.
Με άλλα λόγια, να λέμε : “Θα ήθελα την προσοχή
σου.” ή “Θέλω να περάσω χρόνο μαζί σου.”.
Άλλά χρειαζόμαστε αρκετή δουλειά με τ@ εαυτ@ μας και τ@ άλλ@
γύρω μας ώστε να φτάσουμε στο συγκεκριμένο στάδιο. Ο
αυτοτραυματισμός από την άλλη προφανώς και δεν είναι ένας
υγιής τρόπος επιδίωξης της προσοχής. Ταυτοχρόνως, πρέπει να
λάβουμε υπόψιν μας ότι το άτομο βρίσκεται σε πολύ πόνο και
χρειάζεται κατανόηση και συμπόνια από την πλευρά μας
προκειμένου να γίνει καλύτερα.
Οπότε ας απενοχοποιήσουμε την προσοχή και να την αποδεχτούμε γι΄αυτό που πράγματι είναι: απαραίτητο κομμάτι της ζωής μας. Ναι, ήθελα προσοχή.
Δεν διάλεξα τον καλύτερο τρόπο για να την βρω και από τότε
έχω μάθει πώς να εκφράσω την ανάγκη μου εποικοδομητικά.
Επιστρέφοντας στην σεξουαλική μου ταυτότητα… το
εκμυστηρεύτηκα σε ένα πρόσωπο που εμπιστευόμουν.
Την επόμενη μέρα, όλο το σχολείο μου το ήξερε
Μου είχαν κάνει outing. Βρισκόμεν@ σε ένα ομοφοβικό περιβάλλον, πέρασα
πολύ εκφοβισμό, καταπίεση και περιθωριοποίηση. Πλέον
ήμουν μια “ανωμαλία” στον σχολικό χώρο. @ περισσότερ@
απομακρύνθηκαν από εμένα και άλλ@ με κοιτούσαν με
λύπηση, θέλοντας να με παρηγορήσουν, αλλά ένιωθαν την
πίεση από τα άλλα παιδιά να μην με πλησιάσουν.
Η αυτοεικόνα μου κατέρρευσε μετά από αυτό. Ενιωθα
προδωμέν@ και αηδιαστικ@. Πίστευα ότι όλα όσα έλεγαν για
έμενα ήταν αλήθεια. Μισούσα τ@ εαυτ@ μου στον καθρέφτη.
Η απόγνωση ήταν ο καθημερινός μου σύντροφος. Ο
αυτοτραυματισμός συνέχιζε και η ψυχική μου κατάσταση
επιδεινωνόταν.
Κλείστηκα στ@ εαυτ@ μου ακόμη περισσότερο.
Πέρασαν μήνες έτσι και μια μέρα μια βαριά διαφωνία με
έκανε να πανικοβληθώ και να νιώσω μια τεράστια δυσφορία.
Ετσι πήγα στην συνήθειά μου για να με εφησυχάσω, αλλά είχα
χάσει πλέον τον έλεγχο. Τράβηξα τις τρεις βαθύτερες γραμμές
που είχα τραβήξει ποτέ. Άναρωτιέμαι και σήμερα πώς δεν
έπαθα κάποιο θανατηφόρο τραύμα. Στάθηκα τυχερ@. Και το
πιο περίεργο από όλα… ήταν οι βαθύτερες πληγές και όμως της
ένιωσα το λιγότερο σε σύγκριση με τις προηγούμενες. Άυτή
ήταν η απόδειξη ότι η ψυχική μου κατάσταση είχε φτάσει σε
κρίσιμο σημείο.
Είχα αρκετά αίμα μετά από αυτό το περιστατικό. Ηταν
δύσκολο να το κρύψω. Η μητέρα μου βρήκε το πουκάμισο που
φορούσα στα αίματα και τελικά της αποκάλυψα τα
χαρακώματα. Εκείνη άρχιζε να φωνάζει δυνατά από το σοκ.
Δεν της δίνω και άδικο. Την συγκεκριμένη στιγμή, όμως, δεν με
απασχολούσε και πολύ η άποψή της, είχα περικυκλωθεί από
την προσωπική μου θλίψη για να επικεντρωθώ σε κάτι ή
κάποι@ άλλ@. Τις επόμενες μέρες επισκέφτηκα ψυχολόγ@
και ψυχίατρ@ και επιτέλους είχα την ελπίδα ότι ο εφιάλτης θα
τελείωνε σύντομα. Βγήκα γελασμέν@ επειδή μέχρι και @
ειδικ@ που επισκέφτηκα φαίνεται να είχαν και @ ίδι@
διάφορα στίγματα πάνω στο ίδιο το αντικείμενο της δουλειάς
τους !!! (Με αυτό δεν θέλω να πω ότι όλ@ @ ειδικ@ ψυχικής
υγείας δεν βοηθούν το άτομο, απλώς @ συγκεκριμέν@ στ@
οποί@ πήγα εγώ δεν μου βρήκαν λύση. Στο μέλλον συνάντησα
πολύ πιο επαγγελματικά άτομα και @ ειδικ@ με τ@ οποί@
είμαι σήμερα με βοηθάει σε τεράστιο βαθμό. Ταυτοχρόνως, να
τονίσω ότι έχουμε ακόμη δρόμο στην κανονικοποίηση
θεμάτων ψυχικής υγείας και την καλλιέργεια
ψυχοσυναισθηματικής συνείδησης, είτε είμαστε απλοί
άνθρωποι είτε είμαστε ειδικ@ ψυχικής υγείας.)
Οι γονείς μου πήραν ο,τιδήποτε αιχμηρό από κοντά μου
Με παρακολουθούσαν λίγο παραπάνω.
Το σχολείο ήταν δύσκολο. Βίωνα ακόμη αποκλεισμό και άκουγα αισχρά σχόλια, αλλά
τουλάχιστον μια καθηγήτρια με βοηθούσε μερικές φορές-όπου
και να είσαι σε ευχαριστώ θερμά. Ζούσα την ζωή μέρα με την
μέρα έχοντας ασταμάτητα την ελπίδα ότι μια μέρα θα είναι
καλύτερα. Κάποιες μέρες ήταν καλές, άλλες όχι και τόσο, αλλά
προσπαθούσα. Οι πληγές έκλειναν με την πάροδος του χρόνου.
Τελικά τελείωσα το γυμνάσιο και μετά από λίγο καιρό
μετακόμισα σε μια άλλη χώρα όπου μου δόθηκε η ευκαιρία για
ένα καινούριο ξεκίνημα.
Ημουν αγχωμέν@ στην αρχή. Η διαδικασία της προσαρμογής
είχε και τα θετικά και τα αρνητικά της. Υπήρχε μια ιδιαίτερα
σκοτεινή περίοδος με την οικογένειά μου όπου έπρεπε να γίνω
το μεγαλύτερο στήριγμα για εμένα. Είχα στιγμές στις οποίες
ήθελα πάλι να επιστρέψω στον αυτοτραυματισμό, αλλά
πρώτον, πλέον φοβόμουν να χαρακωθώ διότι είχα απόλυτη
επίγνωση των ενεργειών μου και δεύτερον, ήξερα ότι τα
χαρακώματα δεν θα μου έδιναν την λύση που έψαχνα.
Ευτυχώς, έκανα φίλ@ που με αποδέχτηκαν για το άτομο που
είμαι και που στάθηκαν στο πλάι μου κάθε φορά.
Τ@ νοιάζομαι και με νοιάζονται. Εκανα ωραίες γνωριμίες, έμαθα πολλά
πράγματα για τον κόσμο και πώς πράγματι λειτουργεί,
συνειδητοποίησα μια πληθώρα υπέροχων πραγμάτων για
εμένα, είχα πολλά ωραία απογεύματα γεμάτα γαλήνη και το
πιο σημαντικό, με αγάπησα.
Βεβαίως, είναι και μερικές κακές μέρες όταν σκέφτομαι να
πάω πίσω στις παλιές συνήθειες, όμως, τώρα ξέρω. Ξέρω ότι
δεν αξίζω πόνο, ούτε από εμένα ούτε από κανέν@. Είμαι ένα
μαγευτικό πλάσμα το οποίο μεγαλώνει κάθε μέρα και μαθαίνει
και εξελίσσεται. Ενα μαγευτικό πλάσμα με μια φλόγα που θα
αλλάξει τον κόσμο, με μια καρδιά στην οποία κατοικούν η
αγάπη και η ευσπλαχνία. Ενα μαγευτικό πλάσμα που μπορεί να
καταφέρει ό,τι θέλει αρκεί να δουλέψει γι΄αυτό και που του
αξίζει η ευτυχία. Εχω τα καλά μου και τα κακά μου, με
αποδέχομαι όπως είμαι και προσπαθώ συνεχώς για το
καλύτερο.
Δεν έχω χαρακωθεί εδώ και τρεισήμισι χρόνια. Είμαι
περήφαν@ για εμένα και στο αριστερό μου χέρι έχω μια άσπρη
γραμμή η οποία είναι η κλεισμένη πληγή του βαθύτερου
χαρακώματος που είχα. Για εμένα είναι η απόδειξη ότι μια μέρα
οι πληγές θεραπεύονται, τα πράγματα καλυτερεύουν και ότι
υπάρχει ελπίδα.
Τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια έχω γνωρίσει και άλλα άτομα
τα οποία αυτοτραυματίζονταν. Άπό την μια πλευρά ένιωθα ότι
δεν ήμουν @ μόν@ που το έκανε και αυτό έβγαλε ένα βάρος
από τις πλάτες μου, αλλά από την άλλη είχα μπροστά μου
άτομα τα οποία πονούσαν, ένιωθαν μόν@, ότι κανέν@ δεν
τους καταλάβαινε, είχαν την πεποίθηση ότι άξιζαν τον πόνο.
Τότε είχα παγώσει. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, πώς να τ@
βοηθήσω.
Πλέον, έχω την απάντηση
Εάν κάποι@ σου εμπιστεύεται το μυστικό ότι
αυτοτραυματίζεται μην τ@ αναγκάσεις να πάει να ζητήσει
βοήθεια. Μην το πεις σε άλλα άτομα. Είναι κάτι προσωπικό και
οφείλεις να σεβαστείς την ιδιωτικότητά τ@. Άυτό που μπορείς
να κάνεις είναι να προσφέρεις στο άτομο που πονάει αυτό που
θέλει περισσότερο. Κατανόηση και ευσπλαχνία. Να είσαι κοντά
τ@ σε αυτήν την δύσκολη περίοδο της ζωής τ@. Να μην τ@
κατακρίνεις και να μην τ@ κατηγορείς. Χρειάζεται χώρο και
χρόνο. Να τ@ υπενθυμίσεις ότι δεν είναι μόν@ τ@ και να
σταθείς δίπλα τ@ και στις καλές και στις κακές στιγμές.
Να μην θυμώνεις μαζί τ@ όταν πέφτει μέσα στην παγίδα του
αυτοτραυματισμού, αλλά να είσαι ο πρώτος άνθρωπος που θα
βρίσκεται εκεί για να τ@ δώσει μια ζεστή αγκαλιά και να τ@
ακούσει. Μόνο έτσι υπάρχει η πιθανότητα να βελτιωθεί η
ψυχοσυναισθηματική τ@ κατάσταση και να νιώσει έτοιμ@ να
απευθυνθεί σε ειδικ@ και να μιλήσει για το θέμα που τ@
απασχολεί.
Επίσης, τα ΜΜΕ και τα μίντια γενικά πρέπει να προσέχουν
πώς παρουσιάζουν διάφορες πτυχές της ψυχικής υγείας.
Άναμφισβήτητα, θέλουμε χώρο για τέτοιου είδους θέματα στην
τηλεόραση και πιο πέρα, διότι με αυτόν τον τρόπο ανοίγονται
σημαντικές συζητήσεις που οδηγούν στην αποστιγματοποίησή
τους. Παρόλα αυτά, ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στον τρόπο
παρουσίασής τους. Διότι αντί να προκαλείται ευαισθητοποίηση
περί των θεμάτων, γίνεται ρομαντικοποίησή τους.
Προβληματικές και επικίνδυνες συμπεριφορές εμφανίζονται
ωραιοποιημένες στα μάτια των θεατών και αυτό είναι
βλαβερό. Πρώτα από όλα επειδή οξύνει το ήδη υπαρκτό στίγμα
και έπειτα μπορεί να έχει αρνητικές επιδράσεις στα νέα άτομα
τα οποία ακόμη δεν έχουν μια πλήρως αναπτυγμένη συνείδηση
των πραγμάτων και είναι σε μια συναισθηματικά ασταθής
ηλικία.
Για όσ@ από εσάς αυτοτραυματίζονται, σας στέλνω μια
τεράστια αγκαλιά από την οθόνη της συσκευής σας
Ξέρω ότι είναι δύσκολο και ότι πονάς.
Οτι κλαις το βράδυ πριν κοιμηθείς
όταν δεν μπορεί να σε ακούσει κανέν@. Οτι προσποιείσαι κάθε
μέρα ότι δεν τρέχει κάτι, ενώ από μέσα καταρρέεις σιγά σιγά.
Και αναρωτιέσαι… “μήπως φταίω σε κάτι;”,”Μήπως μου αξίζει
αυτός ο πόνος;”. Άγάπη, σε κανέν@ μας δεν αξίζει ο πόνος.
Ξέρω ότι ζεις μες την ντροπή και τον φόβο. Οτι έχεις μια
κραυγή μέσα σου κι όμως σωπαίνεις. Θες να φωνάξεις. Φώναξε
τότε!!! Μην νιώθεις άσχημα που παίρνεις χώρο.
Μην νιώθεις άσχημα που πονάς.
Μην νιώθεις άσχημα που έχεις
συναισθήματα.
Είσαι γενναί@.
Σου το διαβεβαιώνω ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που θα σε αποδεχτούν για το είναι σου, θα σε κατανοήσουν και θα σε νοιάζονται.
Άρκεί να ανοίξεις την καρδιά σου και να βγεις έξω από την ζώνη του
φόβου.
Σου αξίζουν τα καλύτερα. Και πάνω από όλα, μην είσαι
αυστηρ@ με τ@ εαυτ@ σου.
Οταν κοιτάω πίσω στον χρόνο δεν βλέπω τ@ εαυτ@ μου με απέχθεια, αλλά με ευσπλαχνία.
Καταλαβαίνω ότι έκανα ό,τι μπορούσα με όσα ήξερα. Και
σήμερα είμαι εδώ, γράφοντας την ιστορία μου με την ελπίδα
ότι θα σε κάνει εσένα και όλ@ σαν εσένα να
συνειδητοποιήσουν ότι δεν είστε μόν@ σας και ότι δεν είστε
αναγκασμέν@ να ζείτε με την ντροπή και τον φόβο. Ηταν και
λίγο άβολο για εμένα να διηγηθώ την ιστορία αυτή, όμως
ελπίζω να σε βοήθησα έστω και λίγο.
Δώσε χρόνο στ@ εαυτ@ σου.
Η ψυχική υγεία είναι αληθινή!!! Άς δώσουμε τέλος στο στίγμα!!
