Υπογράφει ο Αντώνης Αντ.
Ο φοιτητικός κόσμος, και όχι μόνο, βρίσκεται αυτές τις μέρες επανειλημμένα στους δρόμους ενάντια στο νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης, το οποίο προάγει τα ιδιωτικά συμφέροντα.
Ένα μεγάλο κύμα της νεολαίας βγαίνει μπροστά με πορείες, συνελεύσεις, καταλήψεις και διεκδικεί
το αυτονόητο, δωρεάν παιδεία για όλους. Αντιστέκεται στα σχέδια που θέλουν να βάλουν φρένο σε
χιλιάδες νέους ανθρώπους και δείχνει μαζικά την άρνηση της στην υποβάθμιση της εκπαίδευσης
και τα συμφεροντολογικά παιχνίδια προς την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Το νέο νομοσχέδιο, εκτός των άλλων, έφερε το χάος στις σχολές με τις αναβολές των εξετάσεων, στις οποίες υπάρχει ενδεχόμενο να δοθεί εντολή, ώστε να πραγματοποιηθούν ηλεκτρονικά. Η
κυβέρνηση δείχνει να εναντιώνεται στις καταλήψεις και να έχει ως κύριο στόχο την καταστολή του
φοιτητικού κινήματος. Αυτή η υπέρμετρη διάθεση για επιβολή του νόμου, αποσκοπεί πέραν του
εκφοβισμού της νεολαίας και στην όσο πιο εύκολη και ομαλή αποδοχή του νομοσχεδίου από την
πλειονότητα της κοινωνίας. Όμως, οι νέοι άνθρωποι που ανησυχούν, φαίνεται πως είναι ένα
εμπόδιο για του κυβερνώντες.
Βέβαια οι προθέσεις του νέου νομοσχεδίου στερούνται επιχειρημάτων και οι έφοδοι της
αστυνομίας σε χώρους της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τα χημικά και οι προσαγωγές, είναι
η μόνη γλώσσα επικοινωνίας που ξέρει να μιλάει το κράτος, όταν οι πολίτες διαφωνούν με τις
πολιτικές που ασκούνται.
Η συστηματική υποβάθμιση της παιδείας
Η μεθοδευμένη αποδόμηση της αξίας των δημόσιων σχολείων και πανεπιστημίων δεν είναι κάτι
νέο. Τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα έχει δει μια ανησυχητική υποβάθμιση του εκπαιδευτικού της
συστήματος, που χαρακτηρίζεται από πολλές αλληλένδετες προκλήσεις. Οι εκτεταμένες περικοπές
στον προϋπολογισμό έχουν επηρεάσει σοβαρά τις υποδομές και τους πόρους που διατίθενται στα
σχολεία και τα πανεπιστήμια, μειώνοντας την ποιότητα της εκπαίδευσης.
Όπως είναι αναμενόμενο, η δωρεάν εκπαίδευση για όλους δεν μπορεί να επιτευχθεί λόγω της έλλειψης δασκάλων και καθηγητών, αλλά και από την έλλειψη βασικού εκπαιδευτικού υλικού. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι, καθώς κάνει ξεκάθαρο πως η κυβέρνηση βλέπει την παιδεία: Ως ένα ακόμα εμπόρευμα το οποίο μπορεί να πουληθεί και να αγοραστεί.
Πώς θα μπορούσε με ιδιωτικά πανεπιστήμια να ευδοκιμήσει ακαδημαϊκά και κοινωνικά η νεολαία,
όταν ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν θα μπορέσει να πληρώσει τα δίδακτρα; Eφόσον η
επιλογή των δημόσιων πανεπιστημίων δείχνει υποβαθμισμένη, η Παιδεία γίνεται έρμαιο στα χέρια
των ιδιωτών, φέρνοντας έτσι ένα αποτέλεσμα πολιτών που δε θα μπορούν να έχουν πρόσβαση
στην δωρεάν εκπαίδευση. Το συγκεκριμένο σενάριο πρέπει να αποφευχθεί, καθώς θέτει σε κίνδυνο
τη μελλοντική πνευματική και κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη όλων των νέων ανθρώπων.
Ούτε τώρα η παιδεία είναι δωρεάν για όλους
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια ο θεσμός των φροντιστηρίων πριν τις πανελλήνιες, δημιουργεί μαθητές
δύο ταχυτήτων. Οι έχοντες χρήματα μπορούν να προετοιμάζονται εντατικά για να περάσουν σε κάποια σχολή με μία παραπάνω βοήθειες -εκτός του σχολείου- πληρώνοντας το αντίστοιχο αντίτιμο.
Οι ίσες ευκαιρίες δεν είναι για όλους και μία ολόκληρη κοινωνία προσαρμόζεται κατά τέτοιο τρόπο,
ώστε το χάσμα ανισοτήτων είναι αγεφύρωτο μεταξύ νέων ανθρώπων που θέλουν να σπουδάσουν.
Κατά την ίδια λογική, οι φοιτητές έπειτα την ψήφιση του νέου νομοσχεδίου, θα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Εκείνων που μπορούν να αντέξουν οικονομικά τις σπουδές τους και εκείνων, που στα
απαξιωμένα δημόσια πανεπιστήμια με πολλές ελλείψεις, δε θα έχουν ίσες και ίδιες ευκαιρίες.
Η ανάγκη της πάλης για την εκπαίδευση
Η εκπαίδευση και η Παιδεία δεν είναι και δεν πρέπει να φαντάζει σαν ένα προϊόν προς πώληση, μα
ούτε και οι φοιτητές να αντιμετωπίζονται σαν καταναλωτές. Η δωρεάν και δημόσια Παιδεία είναι
ένα αγαθό που πρέπει το κράτος να παρέχει με τις καλύτερες συνθήκες σε όλους του νέους
ανθρώπους.
Το νέο νομοσχέδιο ανοίγει μία πόρτα η οποία ίσως στην πλειονότητα αυτήν τη στιγμή να φαντάζει
ακίνδυνη, μα κάθε άλλο είναι, αφού σε μερικά ίσως χρόνια από τώρα με μία δημόσια Παιδεία
πλήρως υποβαθμισμένη, η εκπαίδευση θα είναι ένα προνόμιο για όσους μπορούν οικονομικά να
ανταπεξέλθουν.
Ο αγώνας του φοιτητικού κινήματος, αυτή τη δεδομένη στιγμή στη χώρα μας, είναι πάλη για τα
όνειρα των νέων, είναι η ανάγκη για μάθηση και σπουδές, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς.
Είναι η άρνηση στο διαχωρισμό και την επιδείνωση των ανισοτήτων που θα επιφέρει ακόμα
περισσότερες δυσκολίες στο κοινωνικό ιστό. Σε έναν κόσμο που οι ιδιωτικοποιήσεις θεωρούνται
επένδυση, τα δημόσια αγαθά χρειάζονται προστασία από τον ίδιο τον κόσμο που τα έχει ανάγκη.
