Είμαι θυμωμένη, φοβισμένη, ματαιωμένη, μουδιασμένη , λυπημένη ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΣΟΚ.
Βρίσκομαι καθημερινά σε ένα σοκ, το ένα μετά το άλλο, απανωτά χαστούκια. Το ένα πονάει περισσότερο από το άλλο. Μόλις φύγουν αυτά τα συναισθήματα, τα οποία με πνίγουν τόσο πολύ, που απλά νιώθω ότι δεν έχω οξυγόνο να αναπνεύσω – Νιώθω ότι κουράστηκα να φοβάμαι , να κοιτάω πίσω μου, στο πλάι μου και μπροστά μου. Να κοιτάω προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις !
Νιώθω σαν να παίζω σε ένα παιχνίδι παράλληλης πραγματικότητας όπου η ηρωίδα γυναίκα κινδυνεύει όλη την ώρα από απειλές , από γνωστούς και από αγνώστους από φίλους, πρώην , ΝΥΝ και συγγενείς.
ΝΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΑΠΟ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΗΝ ΒΛΕΠΕΙ ΣΑΝ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΚΡΕΑΣ.
ΤΗΝ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΤΩΤΕΡΗ
ΤΗΝ ΒΛΕΠΕΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ
Φοβάμαι να χαμογελάσω η να είμαι ευγενική και βοηθητική.
Φοβάμαι όταν με σταματάνε στον δρόμο να με ρωτήσουν προς που να πάνε ότι θα μου κάνουν κακό, η ότι θα με ακολουθήσουν.
Μα μόλις φύγει ο φόβος αυτός, που τόσο έχουμε μάθει να ζούμε με αυτόν κάθε μέρα και συνέχεια – νιώθω μια κούραση !
Κουραστικά να ακούω ότι πρέπει να μάθω πολεμικές τέχνες κ κρίμα που είμαι 29 και δεν ξέρω. Κουράστηκα να μιλάω στο τηλέφωνο με τις φίλες μου ώσπου να φτάσω στο σπίτι μου ασφαλής και να ξέρουν ότι είμαι καλά. Κουράστηκα να πρέπει να στέλνω στην οικογένεια μου ότι έφτασα σπίτι- γιατί άμα δεν το κάνω κάτι κακό έχει συμβεί- και το πρωί θα έχω λάβει αμέτρητες κλήσεις. Κουράστηκα να πρέπει να κρατάω πινακίδες από τα οχήματα ! Κουράστηκα να φοβάμαι να περπατάω μόνη μου ή να πηγαίνω από διαδρομές με φωτισμό η κόσμο. Κουράστηκα να βλέπω παντού κινδύνους.
Και το ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΟ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΘΥΜΩΜΕΝΗ.
Κάθε μέρα ακούω στην τηλεόραση για μια ακόμα απόπειρα βιασμού , ή ότι βιάζουν γυναίκες – νιώθω ότι βιάζομαι και εγώ σαν ύπαρξη αφού πραγματικά κανείς δεν μπορεί να μου διασφαλίσει ότι δεν είμαι η επόμενη, η ότι δεν θα είναι η φίλη μου, ή η αδελφή μου.
ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ; ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΖΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΕΤΣΙ?
Είμαι θυμωμένη είμαι ΠΟΛΥ θυμωμένη που με κάθε τρόπο αυτή η κοινωνία “ΠΑΡΑ-βιάζει” καθημερινά και ασύστολα την ατομικότητα μου, την θηλυκότητα μου την προσωπικότητα μου.
Γεννήθηκα γυναίκα και είμαι περήφανη . Το τι σημαίνει να είμαι γυναίκα το έμαθα από το σπίτι μου – και όχι από την κοινωνία. Η κοινωνία όμως μου υπενθυμίζει συνέχεια ότι για να επιβιώσω ΘΑ έπρεπε η να είμαι άντρας και όχι γυναίκα.
ΤΙ ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΝΩ ΑΡΑΓΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΥΜΟ? ΤΙ ΜΠΟΡΩ ΑΡΑΓΕ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΩ? Γιατί το τι θέλω και το τι μπορώ να κάνω είναι δυο διαφορετικά πράγματα.
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑΜΕ:
Να μας σεξουαλικοποιείτε
Να μας απανθρωποιείτε
Να μας βιάζετε
Να μας ματαιώνετε
Να μας κακοποιείτε
Να μας ακυρώνετε
Να μας υποβιβάζετε
Να μας βλέπετε σαν πλαστικές κούκλες
Να μας αντικειμενοποιείτε
Να μας μισήτε
Να μας αντιμετωπίζετε σαν κατώτερες
Να μας θεωρείτε ότι σας ανήκουν τα σώματα μας.
Να μην μας πιστεύετε
Να μας χλευάζετε
Να μας χτυπάτε
Να μας φιμώνετε
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑΜΕ.
Προσπαθούμε να ανακτήσουμε ψυχικά αποθέματα για να δράσουμε και να αντιδράσουμε. Αλλά σε μια τόσο σκληρή και νοσηρή κοινωνία είναι δύσκολο.
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ Η ΜΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ. Και αντί να είμαστε όλες μαζί ήμαστε όλο και λιγότερες. Νιώθουμε ψυχικά ακρωτηριασμένες.
Και για αυτό ευθύνεστε εσείς:
Είτε γιατί ξέρετε και δεν μιλάτε.
Είτε γιατί δεν αντιδράτε.
Είτε γιατί δεν σας νοιάζει, ή
Είτε γιατί δεν μας πιστεύετε ή
Είτε γιατί δεν τους σταματάτε.
Σιχάθηκα το σύστημα, τους κανόνες του- τους νόμους του – σιχάθηκα ότι μας σκοτώνει και μας φιμώνει.
ΣΙΧΑΘΗΚΑ ΕΣΑΣ.
