Ο Οκτώβριος είναι και μήνας συμπαράστασης για την απώλεια εγκυμοσύνης κάτι το όποιο πολύς κόσμος δεν το γνωρίζει και κάτι το οποίο είναι ταμπού στην Ελλάδα ακόμα. Ντρέπονται να μιλήσουν γιαυτό πολλές κοπέλες. Κάτι το οποίο αν δεν το πεις δεν θα ηρεμήσεις ποτέ!
Μια γυναίκα μας μίλησε ανώνυμα για την δική της εμπειρία και την ευχαριστούμε πολύ!
Λοιπόν όλη η ιστορία ξεκίνησε ένα χρόνο πριν που ξεκινήσαμε να κάνουμε προσπάθειες για δεύτερο παιδάκι. Επειδή είχα πρόβλημα με τα γυναικολογικά μου, είχα σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών κάναμε στην αρχή μόνοι μας προσπάθειες και μετά ξεκίνησα να κάνω κάποιες θεραπείες.
Εκεί ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ταμπού ακόμη και για αυτό.
Δηλαδή το να θες να κάνεις παιδί δεν πρέπει να το λες και να το αντιμετωπίζουμε σαν να είναι κάτι κρυφό μυστικό!
Ενώ λοιπόν μένω έγκυος τον Ιούλιο και ξεκινάει η εγκυμοσύνη μου τον Σεπτέμβριο μία μέρα πηγαίνοντας για την καθορισμένη επίσκεψη στον γυναικολόγο, ξαπλώνω με ετοιμάζει ο γιατρός, κάθεται ο σύντροφός μου δίπλα και δεν μιλάει κάνεις. Ο γιατρός κάνει μία τεράστια παύση, κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει και μου λέει η καρδιά του δεν χτυπάει πια.
Εκείνη την ώρα έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, δεν ήξερα τι να κάνω, δεν ήξερα τι να πω. Μου είπε ότι μάλλον υπήρχε θέμα με το έμβρυο και θα πρέπει σε δύο μέρες να το πάρουμε. Κλείνουμε ραντεβού, ήτανε Δευτέρα και Τετάρτη πάμε για να κάνω την απόξεση.
Ήταν ότι χειρότερο έχω κάνει στη ζωή μου και από θέμα πόνου και από θέμα ψυχολογικού πόνου, το βασικό! Όλα πήγαν πολύ καλά και ευχαριστώ πάρα πολύ το Θεό που έχω έναν φανταστικό σύντροφο δίπλα μου και ήταν δίπλα μου σε όλα με πολλή αγάπη, πολλή φροντίδα και πολλή τρυφερότητα.
Από κει πέρα ξεκινάει ο Γολγοθάς…
Σαφώς θα έπρεπε να φανώ δυνατή γιατί έχω κι άλλο ένα παιδί στο σπίτι. Σαφώς θα έπρεπε να φανώ δυνατή γιατί κάνω μία δουλειά που είμαι με κόσμο και θα έπρεπε να έχω καλά ψυχολογία. Σαφώς θα έπρεπε να φανώ δυνατή για να είναι ο οργανισμός μου καλός ώστε κάποια στιγμή θα έρθει ένα άλλο παιδάκι.
Έλα όμως που ζορίζομαι πάρα πολύ ένα μήνα μετά. Υπάρχουν στιγμές που ακόμα κλαίω μόνη μου, υπάρχουν στιγμές που θέλω να το συζητήσω αλλά μου είναι λίγο δύσκολο να το συζητήσω με τους έξω γιατί όλες αυτές τις μέρες παρατήρησα το εξής: Ο κόσμος το θεωρεί ταμπού, δηλαδή την αποβολή εγκυμοσύνης που την έχουνε περάσει πάρα πολλές γυναίκες στον κόσμο, μία στις τρεις λένε τα στατιστικά δεν το λένε, δεν το συζητάνε, δεν μιλάνε για αυτό σαν να ντρέπονται.
Ακόμα και άτομα από τον περίγυρό μου είπανε να μην το αναφέρω. Γιατί να μην το αναφέρω; Είναι κακό; Πού είναι το κακό;
Δεν θέλω να ακούσω τις κλισέ ατάκες:
-Είσαι μικρή θα κάνεις άλλο.
-Μη στεναχωριέσαι, μη στεναχωριέσαι, μη στεναχωριέσαι!
Όχι θέλω να ακούω
-Δεν πειράζει κλάψε είναι φυσιολογικό, είναι μία απώλεια, είναι ένα πένθος και θα το ζήσεις όπως θέλεις εσύ!
Κορίτσια μην ντρέπεστε για τίποτα από όλα αυτά! Μην ντρέπεστε γιατί προσπαθείτε για μωράκι, μην ντρέπεστε γιατί μπορεί να έχετε κάποια απώλεια, μην ντρέπεστε για τίποτα γιατί όλα αυτά είναι εσείς, όλα αυτά είναι η ζωή σας, όλα αυτά είναι η πορεία της ζωής σας. Για ποιο λόγο δηλαδή πρέπει να την έχετε κρυφή; Και τελευταίο τραγικό που άκουσα είναι ότι επειδή ανακοίνωσα νωρίς στην εγκυμοσύνη μου, δηλαδή ακούγοντας την καρδιά του είπα ότι με μάτιασαν. Ότι από μάτι έγινε ότι έγινε…
Ευχαριστώ πάρα πολύ που μου δώσατε την ευκαιρία να μιλήσω. Ελπίζω να βοηθήσω κι άλλες κοπέλες που είναι σε αυτή την κατάσταση…
