Σε μια κοινωνία η οποία με θεωρεί λάθος της φύσης…
Σε μια κοινωνία η οποία με βλέπει ως ένα έκτρωμα…
Σε μια κοινωνία στην οποία αποκαλούμαι “άνδρας με φούστα” (αν και δεν φοράω πάντα φούστα) ή από την άλλη, απλώς, μια “πολύ αρρενωπή γυναίκα”…
Σε μια κοινωνία η οποία ισοδυναμεί την ύπαρξή μου με το γεννητικό μου όργανο…
Σε μια κοινωνία η οποία πιστεύει ότι πρέπει να “με σώσει ο Θεός”…
Σε μια κοινωνία η οποία προσπαθεί επίμονα να με αλλάξει…
Σε μια κοινωνία που λέει ότι είμαι “μπερδεμένο”…
Σε μια κοινωνία όπου δεν βλέπω σχεδόν κανένα άτομο σαν εμένα στην τηλεόραση ή τα μίντια. Κι αν δω, θα δω σε μορφή καρικατούρας…
Σε μια κοινωνία που πριν λίγα χρόνια – βάσει επιστήμης – είχα μια ψυχική ασθένεια…
Σε μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι δεν διστάζουν να μου απευθυνθούν με λανθασμένες αντωνυμίες και έμφυλες φράσεις που δεν αντιστοιχούν στο είναι μου. Σε μια κοινωνία με το θράσος να με αποκαλέσει με ένα όνομα που έχει πεθάνει εδώ και καιρό πια…
Σε μια κοινωνία όπου γελούν μαζί μου και με σχολιάζουν γνωρίζοντας πολύ καλά ότι μπορώ να τα ακούσω όλα…
Σε μια κοινωνία στην οποία πρέπει να ελέγξω κάθε χώρο στον οποίο μπαίνω, ώστε να σιγουρευτώ ότι θα είμαι ασφαλής…
Σε μια κοινωνία στην οποία έχω βλέμματα γεμάτα επίκριση και αποστροφή πάνω μου σε καθημερινή βάση…
Σε μια κοινωνία στην οποία εύχομαι η μόνη μορφή βίας που θα υποστώ να είναι απλώς λεκτική και όχι κάτι παραπάνω…
Σε μια κοινωνία όπου φοβάμαι να κυκλοφορώ όπως ακριβώς είμαι…
Σε μια κοινωνία στην οποία φοβάμαι τον ντελιβερά που μου φέρνει την παραγγελία στην πόρτα του σπιτιού μου…
Σε μια κοινωνία στην οποία φοβάμαι να περπατάω μόνο μου το βράδυ…
Σε μια κοινωνία στην οποία δεν ξέρω εάν θα ζω ή όχι το επόμενο πεντάλεπτο…
Σε μια κοινωνία όπου η αχώριστη συντροφιά μου καθίστανται ο φόβος και η παράνοια…
Σε μια κοινωνία στην οποία πιθανότατα να είμαι το επόμενο θύμα ενός άλλου αποτρόπαιου εγκλήματος μίσους…
Σε μια κοινωνία στην οποία δεν είμαι “αρκετά γυναίκα” ή “αρκετά άνδρας”…
Σε μια κοινωνία στην οποία από όσο φαίνεται για να είμαι αυτό που είμαι, οφείλω να μπω σε ένα στερεότυπο που έχουν χτίσει γύρω από την ταμπέλα μου…
Σε μια κοινωνία όπου, περιέργως, τα άλλα άτομα φαίνεται να ξέρουν περισσότερα για εμένα παρά εγώ το ίδιο…
Σε μια κοινωνία όπου στερούμαι βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και πρόσβαση σε αγαθά όπως η υγεία και η εκπαίδευση…
Σε μια κοινωνία στην οποία η ζωή μου εργαλειοποιείται από τους κεφαλαιοκράτες για το προσωπικό τους κέρδος, ενώ, από την άλλη, αποτελεί πολιτική μπάλα για τους πολιτικούς που την πετάνε ο ένας στον άλλον…
Σε μια κοινωνία όπου η αξιοπρέπειά μου και η ελευθερία μου είναι ακόμη θέμα υπό διαπραγμάτευση…
Σε μια κοινωνία στην οποία η χειρουργική επέμβαση που μπορεί να με φέρει πιο κοντά στο εαυτό μου θεωρείται “κοσμητική” και όχι ιατρική…
Σε μια κοινωνία στην οποία πρέπει να αποδείξω την ύπαρξή μου σε γιατρούς…
Σε μια κοινωνία στην οποία το όνομά μου δεν βρίσκεται πουθενά στα έγγραφά μου…
Σε μια κοινωνία στην οποία πρέπει να πληρώσω για να έχω το όνομά μου…
Σε μια κοινωνία στην οποία τα άλλα άτομα σαν εμένα είναι άνεργα, άστεγα, εξαθλιωμένα, περιθωριοποιημένα…
Σε μια κοινωνία που με βλέπει ως κίνδυνο για τα παιδιά τους και τον πολιτισμό τους…
Σε μια κοινωνία στην οποία τα παιδιά σαν εμένα αυτοτραυματίζονται και αυτοκτονούν κάθε μέρα διότι το σύστημα δεν τους αφήνει άλλη επιλογή…
Σε μια κοινωνία στην οποία ο ίδιος μου ο πατέρας προσπάθησε να με σκοτώσει…
Σε μια κοινωνία στην οποία θεωρούμαι “ντροπή του έθνους”…
Σε μια κοινωνία στην οποία ξυπνάω κάθε πρωί σε ένα σώμα το οποίο δεν είναι δικό μου…
Σε μια κοινωνία στην οποία προσπαθώ να μάθω πώς να χτίσω μια υγιή σχέση με το σώμα μου…
Σε μια κοινωνία που μου λέει ότι θα καταλήξω στην σεξεργασία, πρώτον, σαν η σεξεργασία να ήταν κάτι κακό (που δεν είναι – η σεξεργασία είναι εργασία), δεύτερον, σαν να μην έχω άλλες επιλογές μόνο και μόνο λόγω του πώς είμαι…
Σε μια κοινωνία που είτε με φτύνει είτε με φετιχοποιεί…
Σε μια κοινωνία που με παρομοιάζει με παιδεραστές και κτηνοβάτες…
Σε μια κοινωνία όπου ακούγονται φράσεις του τύπου “Βλέπεις μια γυναίκα σήμερα και δεν ξέρεις εάν είναι γυναίκα” ή “Βλέπεις έναν άνδρα σήμερα και δεν ξέρεις εάν είναι άνδρας”…
Σε μια κοινωνία στην οποία πιάνω το εαυτό μου να με συγκρίνω με τα άτομα που γεννήθηκαν στο σωστό σώμα και να νιώθω κατώτερο…
Σε μια κοινωνία στην οποία αποτελώ αυτό που ο συντηρητισμός και η καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων ορίζει ως απειλή…
Σε μια κοινωνία που μου προκαλεί οργή και πόνο…
Επιλέγω να ζήσω ως αυτό που πραγματικά είμαι.
Ένας τρανς άνθρωπος.
Ένας άνθρωπος μεταξύ άλλων.
