Οι ψυχικές διαταραχές, κατά τα λεγόμενα πολλών, είναι η νέα μόδα της εποχής. Χρησιμοποιείται
συχνά οι εκφράσεις “στο μυαλό σου είναι”, “έλα μωρέ μην το σκέφτεσαι”, ακόμα και το “εμείς περάσαμε πολέμους και καταστροφές, δεν κάναμε έτσι”.
Οι εκφράσεις που ανέφερα προηγουμένως είναι πολύ συχνές αντιδράσεις και απαντήσεις όταν
κάποιος αναφέρεται σε ψυχικές διαταραχές, όπως η κατάθλιψη και οι κρίσεις πανικού. Πάμε να
προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε όμως λίγο καλύτερα αυτές τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν κάποιοι
άνθρωποι: τι μπορεί να σημαίνει για κάποιον που το βιώνει μέσα στην καθημερινότητα του μαζί με
τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις που έχει να φέρει εις πέρας στη ρουτίνα του, συνδυαστικά με τα συμπτώματα μιας πρακτικά αόρατης νόσου.
Πάμε να ξεκινήσουμε με ό,τι αφορά την κατάθλιψη και τα πολλά επίπεδα και συμπτώματα αυτής της
“μόδας”. Κάποια κοινά χαρακτηριστικά είναι: απότομες αλλαγές βάρους, αϋπνία ή υπερυπνία, ψυχοκινητική καθυστέρηση, έντονα ή και ακραία συναισθήματα ενοχής, ματαιότητας, βαθιάς θλίψης κ.ο.κ.
Περιλαμβάνει σημαντική μείωση της διάθεσης, της αίσθησης χαράς της ανυπομονησίας για ένα
επερχόμενο συμβάν. Αποτελεί πολλές φορές εμπόδιο στα απλά καθημερινά πράγματα που μας κάνουν να είμαστε λειτουργικά όντα, από το να σκέφτεσαι δεύτερη φορά αν θέλεις να σηκωθείς από τη θέση σου μέχρι να φροντίσεις την προσωπική σου υγιεινή η ακόμα και το ίδιο σου το μέλλον.
Ένα τέτοιο συναίσθημα βαραίνει εσένα και, άθελά σου, τους γύρω σου που ενδιαφέρονται για σένα και βλέπουν πως κάτι έχεις. Εσύ όμως δεν έχεις λόγια να το περιγράψεις και αν μπορούσες δεν θα τους “έδινες” αυτό το συναίσθημα με σκοπό να σε καταλάβουν, έστω και για μία μέρα. Δεν είναι φυσικά όλες οι περιπτώσεις ίδιες, – με συνεπήραν τα προσωπικά μου βιώματα -, υπάρχουν διαβαθμίσεις και επίπεδα.
Μια περίοδος θλίψης δεν είναι κατάθλιψη, ένα άσχημο γεγονός που σε καθιστά στεναχωρημένο δεν
είναι κατάθλιψη, ο θάνατος δεν είναι κατάθλιψη, τα social media δεν είναι κατάθλιψη. Και τι είναι τελικά κατάθλιψη; Μια διαταραχή που μπορεί απλά να σου συμβεί και να βάψει μουντά τα ενδιαφέροντα και τα συναισθήματα που, ως τώρα, στα μάτια σου είχαν χρώματα.
Το άγχος και οι κρίσεις πανικού, από την άλλη, είναι πιο διαδραστική διαταραχή, σε έχει στο τρέξιμο να ξεφύγεις από τον εαυτό σου, ιδιαίτερα όταν δεν ξέρει και δεν έχει εφόδια το ίδιο σου μυαλό να το διαχειριστεί.
Ναι όλοι δοκιμάσαμε διαλογισμό σε κάποια φάση, λίγη γιόγκα, αλλά το βαθύ άγχος ως διαταραχή για
μένα προσωπικά είναι κατά μία έννοια σαν ψυχική αναπηρία, στην οποία η ζωή τρέχει και εσύ στάσιμος την κοιτάς. Και εκεί μπαίνει το πολύ απλό αλλά μεγάλο: αν. ΑΝ πάω και πάθω κρίση πανικού; ΑΝ με δουν να παθαίνω κρίση πανικού; ΑΝ μου προκαλέσει κάτι άγνωστο κρίση πανικού; Και πάει λέγοντας.
Έχει πολλές διαβαθμίσεις και εντάσεις αυτή η διαταραχή, για κάποιους είναι αϋπνίες, για άλλους
ψυχοσωματικά, για πολλούς απομόνωση και καταθλιπτικά επεισόδια. Υπάρχει, μεν, και το παραγωγικό άγχος που σε ωθεί στο πράττειν. Φυσικά δεν μπορώ να τα απαριθμήσω όλα και ελπίζω να πέρασα την κεντρική ιδέα του.
Θέλω να κλείσω με κάτι αρκετά απλό και καλόβουλο, εκ μέρους και προς ολ@: Υπάρχει ακόμα ένα
αίσθημα ντροπής και τύψεων για αυτά τα θέματα και τα πάσχοντα άτομα τα κρύβουν καλά και πιο
βαθιά για να μην τους ονοματίζουν τρελούς, ψυχοπαθείς και μοδάτους. Να μιλάς, να κάνεις ψυχανάλυση αν αυτό θέλεις, να αποδεχτείς, να αγκαλιάσεις αυτούς που θα στο εκμυστηρευτούν! Το έχω δει, το έχω ακούσει, το έχω νιώσει και αγωνίζομαι μαζί και ανάμεσα σε όλους, να βρούμε την άκρη που ο καθένας ψάχνει.
