Όταν ήμουν 14 ετών μιλούσα με ένα παιδί. Μετά από λίγους μήνες, από όταν ξεκινήσαμε να μιλάμε, μου ζήτησε να ανταλλάξουμε nudes. Μετά από λίγη συζήτηση, συμφώνησα και αρχίσαμε να στέλνουμε φωτογραφίες μπρος πίσω.
Η κατάσταση κράτησε περίπου δύο μήνες και δε ξέρω ακριβώς πως, αλλά… μετά από λίγο καιρό και αρκετή σκέψη αποφάσισα να το λήξω και τον μπλόκαρα παντού. Εκείνη την περίοδο, ίσως όχι τελείως ανεξάρτητα από το γεγονός, με έπιασε ό,τι πιο κοντινό μπορώ να σκεφτώ σε κατάθλιψη. Ίσως πέρασα τους πιο άσχημους μήνες της ζωής μου, προσπαθώντας να ξεπεράσω ό,τι είχε συμβεί.
Fast forward λίγα χρόνια μετά. Ενώ είχε ξεχαστεί όλο το θέμα, ένας συμμαθητής μου είχε αρχίσει να κάνει παρέα με το παιδί. Από ότι φάνηκε, δεν είχε κανένα πρόβλημα να του στείλει τις φωτογραφίες μου.
Στη συνέχεια ο συμμαθητής μου αποφάσισε να τις στείλει σε φίλους μας. Εγώ ήμουν μικρή και τρελά τρομαγμένη. Όμως δεν είπα τίποτα… Απλά το αποδέχτηκα.
Κλείστηκα στον εαυτό μου, σταμάτησα να βγαίνω έξω, πέρα από τα βασικά, σταμάτησα να γνωρίζω καινούρια άτομα, να φοράω κολλητά ρούχα και άρχισα να φοράω μόνο φούτερ και φόρμες. Προσπάθησα να κρατήσω όσο πιο χαμηλό προφίλ μπορούσα. Στο σχολείο καμία φορά έκλαιγα και με έπιαναν συχνά κρίσεις πανικού.
Μετά από λίγο καιρό, κρίσεις πανικού και coping mechanisms, το θέμα σταδιακά άρχισε να ξεχνιέται. Βέβαια, συνέχισα την προηγούμενη συμπεριφορά μου.
Δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να γνωρίσει καινούρια άτομα, προσπαθούσα να κρατάω χαμηλό προφίλ στην καθημερινότητά μου. Δεν έδωσα στον εαυτό μου ούτε καν χώρο να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί.
Μου πήρε χρόνια από όταν πήρε τις φωτογραφίες ο συμμαθητής μου για να δω τον εαυτό μου σαν άνθρωπο. Μου πήρε δύο χρόνια να φορέσω ρούχα, πέρα από oversized μπλούζες, t-shirts και φόρμες, και άλλα τόσα χρόνια ώστε να αρχίσω να βγαίνω έξω και να περνάω καλά.
Ακόμα και τότε φοβόμουν, αλλά στην πραγματικότητα μέσω του #metoo άφησα τον εαυτό μου να θρηνήσει και να αποδώσει ευθύνες σε εκείνους που έφταιγαν όντως. Για πρώτη φορά ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον. Να ακουστώ έστω και ανώνυμα, να δω τη ζωή μου ως κάτι όχι τελειωμένο, να συνειδητοποιήσω πως it gets better και πως ακόμα κι αν φοβάμαι για όλη μου τη ζωή και ακόμα κι αν νιώθω μόνη, δεν είμαι όντως.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και το μόνο που ξέρω είναι ότι it gets better. Μπορεί κάποι@ να φοβάται για όλη τη ζωή του, αλλά αυτό δε μηδενίζει την πρόοδό τ@.
Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως θα είμαι για πάντα ευγνώμων στο #metoo διότι, ακόμα και όταν ήμουν ένα μικρό πολύ φοβισμένο κοριτσάκι, είχα τουλάχιστον από κάπου να κρατηθώ προκειμένου να μην διαλυθώ ολοκληρωτικά.
Σας ευχαριστώ πολύ που μας δίνετε έναν χώρο να πούμε τις ιστορίες μας.
Πραγματικά ευχαριστούμε.
