Υπογράφει η Αλεξία-Παρασκευή Βιζηράκη φοιτήτρια ψυχολογίας
Τι είναι η τοξική θετικότητα;
Αρχικά, θα ήθελα να δώσουμε ένα σύντομο ορισμό στο τι ακριβώς είναι η θετική τοξικότητα. Η θετική τοξικότητα είναι η δυνατότητα να μην δίνουμε χώρο σε κανένα άλλο συναίσθημα πέρα από την χαρά, αλλά μια χαρά αλλοιωμένη, μια χαρά παραπλανητική, οριακά ουτοπική. Μπορεί ο κόσμος γύρω σου να διαλύεται αλλά εσύ πρέπει να είσαι χαρούμενος. Είναι σαν να σου λέει να χάσεις κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Δεν αναφερόμαστε στο να γίνουμε κυνικοί, ούτε απαισιόδοξοι. Αλλά δεν γίνεται να ζούμε σε ένα συννεφάκι, διότι τα συννεφάκια δεν διαρκούν πολύ στη σύγχρονη κοινωνία.
Στην σύγχρονη Ελλάδα δεν προλαβαίνουν καν να φτιαχτούν. Και όχι τα βιβλία αυτοβοήθειας δεν είναι “οδηγός ζωής”. Δεν γνώρισα ποτέ μου άνθρωπο που να βελτιώθηκε από αυτά. Πως μπορείς να γίνεις με 10 κινήσεις ευτυχισμένος; Μα πιστεύει κάποιος, ότι μπορείς πραγματικά με δέκα κινήσεις να γίνεις ευτυχισμένος; Τι είναι η ευτυχία; Αγώνας σκάκι; Η ευτυχία είναι υποκειμενική: για άλλους είναι απλή, για άλλους πιο περίπλοκη, δεν έχει κανόνες ούτε πρέπει. Το μονοπάτι όσο δύσκολο και να ακούγεται θα το βρεις μόνο σου. Να θυμάσαι, κάνεις δεν ξέρει καλύτερα για εσένα, εκτός από σένα. Δεν υπάρχουν χρυσοί οδηγοί. Εάν εσύ έχεις βρει το δρόμο σου μέσα από αυτά τα βιβλία, θα σου πω μπράβο. Πρόσεχε, όμως, μήπως η βοήθεια τους είναι τόση όση η τελευταία τους σελίδα. Μη φοβάσαι να πεις ότι δεν νιώθεις έτσι, όπως “συμβουλεύουν” αυτά τα βιβλία και κυρίως μην πηγαίνεις με την τάση της εποχής.
Είναι καθετί άλλο παρά λογικό, να ζορίζεσαι ψυχολογικά και όχι δεν είσαι αχάριστος για αυτό και όχι, ξέρεις πολύ καλά τι σου γίνεται. Κλείσε τις “φωνούλες της τελειότητας” και άνοιξε τη “φωνή της λογικής”. Άνοιξε τη φωνή του δικού σου συναισθήματος.
Ποσό θετική είναι η θετικότητα;
Τα τελευταία χρόνια παγκοσμίως -αλλά και στην ελληνική κοινωνία- παρατηρείται ότι μεγάλες μερίδες κόσμου δεν περνάνε καλά. Έχουμε περάσει δυο καραντίνες, φωτιές, πυρκαγιές, πλημμύρες, δυστυχήματα και πληθωρισμό. Η καθημερινότητα γίνεται πιο δύσκολη, οι ρυθμοί πιο έντονοι και οι σχέσεις πιο απρόσωπες. Μάλλον αυτό δεν είναι ένα πολύ θετικό άρθρο. Πολλοί θα αναρωτηθούν αν όντως υπάρχει κάποιο είναι πρόβλημα στην κοινωνία. Υποστηρίζουν ότι, ζεις σε μια χώρα αναπτυγμένη, δεν έχεις πόλεμο, δεν πεινάς (ακόμη), έχεις την υγεία σου – διότι για εκείνους οι δυσκολίες στο ψυχολογικό τομέα πολλές φορές δεν πιάνονται – και όλα βαίνουν καλώς. Ίσως σου πουν ότι είσαι αχάριστος που ζορίζεσαι, ίσως σου πουν τα έχεις όλα και δεν ξέρεις τι σου λείπει, για αυτό δεν νιώθεις καλά.
Το νόημα όμως είναι να ζούμε η απλά να επιβιώνουμε;
Θεωρώ ότι όλοι μας, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, μπορεί κάποια στιγμή στην ζωή μας να νιώθουμε ότι έχουμε πέσει σε ψυχικό τέλμα. Νιώθεις ότι δεν μπορείς να σηκωθείς την επομένη μέρα για να πας μέχρι και στο μπάνιο. Και όμως το ίντερνετ και τα σόσιαλ ουρλιάζουν ότι “η ζωή είναι ωραία”. Η ζωή είναι όντως ωραία. Γιατί όμως να πρέπει να δεχτώ την επιβεβλημένη χαρά; Πρέπει να δίνουμε χώρο και χρόνο στους ανθρώπους που δεν νιώθουν καλά να μπορούν να εκφραστούν, να μπορούν να πουν πως νιώθουν και να μην πάρουν ως απάντηση ένα ξερό “μα τα έχεις όλα”. Έχουμε δικαίωμα στα συναισθήματα μας, έχουμε δικαίωμα να βγούμε να φωνάξουμε την θλίψη μας, με τον ίδιο τρόπο που θα βγαίναμε να φωνάξουμε την χαρά. Εάν δεν δώσουμε ευκαιρία να εκφραστούν αυτά τα συναισθήματα πως θα φύγουνε από μέσα μας; Από μικρά παιδιά μας μαθαίνουν να μην κλαίμε διότι “θα περάσει”. Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί κάποια συναισθήματα τα θεωρούμε επιτρεπτά, ενώ κάποια αλλά σχεδόν απαγορευτικά. Μια απάντηση είναι, διότι δεν αντέχουμε τον πόνο, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τον άλλον να πονάει, γιατί ίσως μας θυμίζει την δική μας ανασφάλεια.
Έχετε ποτέ σκεφτεί τι κάνουν τα μικρά παιδιά στα άτομα που βλέπουν να πονάνε; Απλά στέκονται δίπλα τους και μπορεί να τα αγκαλιάζουν. Είναι σαν να μας λένε μπόρα είναι θα περάσει. Και όντως περνάει. Με αυτό τον τρόπο πρέπει να φερόμαστε στους ανθρώπους που δεν είναι καλά. Να στεκόμαστε δίπλα τους και ίσως έτσι γίνουν όλα καλύτερα. Και αν δεν μπορούμε να σταθούμε δίπλα τους, τουλάχιστον ας μην τους το κάνουμε πιο δύσκολο. Όχι, στην ζωή μερικές φορές δεν πάνε όλα τα πράγματα καλά, και είναι εντάξει αυτό. Όχι, μερικές μέρες δεν έχουμε όρεξη και αυτό είναι εντάξει. Για να μπορέσουμε να σηκωθούμε επιβάλλεται να έχουμε πέσει πρώτα. Επιβάλλεται να έχουμε κάνει λάθη. Είναι αναγκαίο να μην βρισκόμαστε σε μια συνεχόμενη μόνιμη χαρά. Προτιμώ στιγμές ευτυχίας και αληθινά συναισθήματα, παρά ψεύτικα χαμογέλα. Προτιμώ να μου πεις πως νιώθεις και να μου δείξεις ότι δυσκολεύεσαι, παρά να βάλεις την μάσκα.
Να σας αγαπάτε, αλλά να σας αγαπάτε ολόκληρους και όχι μισούς από συναισθήματα. Το παιδάκι μέσα σας τα ζούσε όλα και όχι τα μισά, οι ενήλικοι εαυτοί σας γιατί του το απαγορεύουν; Ας πάρουμε μαθήματα από τα παιδιά. Είναι πιο σοφά από πάρα πολλούς ενήλικες.
