Εγώ, εσύ και πολλές ακόμα που δεν τολμήσαμε να το πούμε αλλά ήρθε η ώρα να μιλήσουμε με διαφάνεια…για τις αμβλώσεις μας.
Με αφορμή την αδιανόητη απόφαση για τις αμβλώσεις στις ΗΠΑ και την θαρραλέα αποκάλυψη της Έλενας Ακρίτα ότι έκανε άμβλωση στα 18 της, θα μοιραστώ μαζί σας τη δική μου εμπειρία.
Story time
Στα 18 μου συνειδητοποίησα ότι έμεινα έγκυος από μία πολύχρονη αλλά περιστασιακή σχέση. Οι γονείς μου από την παιδική μου ηλικία μου έλεγαν ότι αν πότε μου συμβεί, να μην ντραπώ και να τους το πω αμέσως, και έτσι έκανα.
Μόλις είχα τελειώσει το λύκειο, ζούσα την ζωή μου και ήμουν τρελά ερωτευμένη με τον “πατέρα” του “παιδιού”. Το τεστ εγκυμοσύνης το αγόρασε η μαμά μου και το έκανα μαζί με το μπαμπά μου, την άμβλωση την πλήρωσε η γιαγιά μου. Όταν αποφάσισα πριν την άμβλωση, να πω στο σχεδόν αγόρι μου τι έχει συμβεί, δεν ήθελε να ακούσει τίποτα, με αποτέλεσμα για πρώτη φορά στη ζωή μου να πάθω κρίση πανικού.
Η εγκυμοσύνη όσο κράτησε ήταν επίπονη διαδικασία και με έκανε να νιώθω συνεχώς σαν άρρωστη. Όμως, δεν ήμουν μόνη μου, με στήριζε όλη μου η οικογένεια και οι αγαπημένοι μου φίλοι. Λίγο πριν το χειρουργείο, ο μπαμπάς μου μου είπε ότι αν αλλάξω γνώμη τα σταματάμε όλα, φεύγουμε και βλέπουμε τι κάνουμε. Του απάντησα
– Είσαι τρελός, θέλω μόνο να τελειώσει όλο αυτό.
Το πρώτο 5μηνο μετά την έκτρωση ήταν ψυχοφθόρο, από την αφαγία είχα χάσει πολλά κιλά, μισούσα τον “πατέρα” του “παιδιού”, δεν είχα όρεξη για φλερτ και για λόγους υγείας δεν μπορούσα να έχω σεξουαλικές επαφές.
Fun Fact: Ο πατέρας του παιδιού στα επόμενα χρόνια έγινε τοξικομανής και δίνει την δική του μάχη για να βρει τον εαυτό του.
Επίσης έμαθα ότι η μαμά μου, η γιαγιά μου, η θεία μου και δύο φίλες μου έχουν να μου πουν η κάθε μια την δική της ιστορία σχετικά με την δική τους άμβλωση. Τότε κατάλαβα ότι είμαστε πολλές και σε καμία περίπτωση αυτό που έπαθα δεν είναι λόγος για να νιώθω άσχημα που δεν θέλω να κρατήσω το παιδί…
Συμπερασματικά, στα 18 ήμουν και εγώ παιδί, τελείως ανέτοιμη να φέρω ένα πλάσμα στον κόσμο, ο αγαπημένος μου μη-σύντροφος ήταν ανύπαρκτο πρόσωπο στην ζωή μου και οι γονείς μας δεν φταίνε σε τίποτα για να αναλάβουν χρέη νταντάς.
Για να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο πρέπει να το θέλεις! Να μπορείς να το υποστηρίξεις όχι μόνο με την αγάπη αλλά και οικονομικά. Πολλές γυναίκες έχουν προβεί σε αμβλώσεις επειδή ένιωθαν ότι δεν έχουν βρει τον σωστό σύντροφο και δεν ήθελαν να είναι μόνες μαμάδες.
Δεν είναι καθόλου κακό, στην τελική να μην θέλεις να κάνεις παιδιά.
Έλενα Ακρίτα σε ευχαριστούμε για την αλήθεια σου
Θυμάμαι μετά την άμβλωση, κάποιοι δικοί μου άνθρωποι μου προσπαθώντας να με συμβουλέψουν μου έλεγαν ότι πολλά άτομα ξέρουν ήδη αυτό το μυστικό και ότι πρέπει να το πάρω στον τάφο μου. Πολύ άβολη σκέψη γιατί εγώ ήθελα να το φωνάξω με ντουντούκα. Ήταν ένα βίωμα που ένιωθα ότι θα έπρεπε να ακούγεται, να μην φοβόμαστε να το πούμε για να μην μας χαρακτηρίσουν Μαρία Μαγδαληνή, αλλά το αντίθετο, είναι μια τραυματική εμπειρία και θα πρέπει να μας σέβεστε γι αυτό, όπως γίνεται και με τις μαμάδες που επιλέγουν να κρατήσουν το παιδί.
Η Έλενα Ακρίτα μας έδωσε μεγάλη χαρά που είπε την εμπειρία της δημόσια, γνωρίζοντας ότι θα λάβει πολλά χυδαία σχόλια, γιατί μας έδωσε το θάρρος να μπορούμε να το συζητάμε ελευθέρα. Η άμβλωση δεν πρέπει να σου αφήνει στίγμα, δεν τα ήθελες και τα έπαθες, απλά συνέβη. Ούτε είσαι δολοφόνος, άτυχη είσαι.
Το πως διαχειρίστηκε, η Έλενα Ακρίτα την δύσκολη αυτή κατάσταση είναι υποδειγματική. Οι γονείς οφείλουν να βοηθάνε τα παιδιά τους στις δύσκολες στιγμές τους. Στρατιές γυναικών εξολοθρεύτηκαν από γυναικολόγους χασάπηδες στα δημόσια νοσοκομεία, επειδή το έκαναν μόνες τους, χωρίς κάποια στήριξη γιατί φοβόντουσαν την αντίδραση που θα είχε η οικογένεια και το περιβάλλον τους.
Η δήλωση της Έλενας Ακρίτα
«Κι εγώ έχω κάνει άμβλωση όταν ήμουν 18. Δεν ήμουν εξοικειωμένη με μέσα αντισύλληψης και έμεινα έγκυος. Έπεσα να πεθάνω. Η μάνα μου σκούπισε τα δάκρυά μου, μου είπε λόγια τρυφερά και φρόντισε ώστε αυτή η πολύ τραυματική εμπειρία για τη 18χρονη κόρη της να γίνει με τον καλύτερο, ιατρικά τρόπο. Μιλάμε για το 1973. Πολλές φορές από τότε, σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν είχα μεγαλώσει αυτό το παιδί, πόσα πράγματα θα είχα στερηθεί. Την ελευθερία του λόγου, την ανατροφή αυτό του παιδιού, τη ζωή. Πάντα με μεγάλη νοσταλγία σκέφτομαι θα ήταν 25 χρονών, θα ήταν κοριτσάκι…
Παρόλαυτα, είμαι ευγνώμων στη μητέρα μου που μου κράτησε σφιχτά το χέρι και με βοήθησε να διανύσω έναν από τους πιο δύσβατους δρόμους της ζωής μου.»
