Περάσαν 56 χρόνια από την αποφράδα 21η Απριλίου 1967 και τη σκοτεινή επταετία της χούντας των συνταγματαρχών. Τιμάμε την ιερή μνήμη των αγωνιστών και αγωνιστριών της αντιδικτατορικής αντίστασης που έπεσαν στο δίκαιο αγώνα, σε όσους χάσαμε πρόωρα από τα ανεπούλωτα τραύματα της φυλακής και της εξορίας, αλλά και πρόσφατα, λόγω της πανδημίας.
Η επτάχρονη δικτατορία δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία» ή απλώς «η ανταρσία μιας ομάδας επίορκων αξιωματικών». Αντίθετα, το καθεστώς των νικητών του εμφυλίου πολέμου ζέσταινε στον κόρφο του το «αυγό του φιδιού» και λειτούργησε, τελικά, ως εκκολαπτική μηχανή του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών – τρεις μόλις μέρες πριν εκραγεί το πραξικόπημα των στρατηγών του βασιλιά Κωνσταντίνου, στις 24-4-1967. Ήδη, το Σύνταγμα του 1952 προέβλεπε στο άρθρο 91 την επιβολή «καταστάσεως πολιορκίας», δηλ. δικτατορίας με κοινοβουλευτικό μανδύα.
Το «πράσινο φως» για το προσχεδιασμένο από τη CIA πραξικόπημα άναψε στην Ουάσιγκτον το Φλεβάρη του 1967, καθώς η χώρα μας αποτέλεσε πειραματικό εργαστήρι του «Ψυχρού Πολέμου», όπως παραδέχτηκε και ο τέως πρόεδρος Μπιλ Κλίντον στην Αθήνα το Νοέμβριο του 1999.
Η δικτατορία ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει λαϊκή βάση, γιατί ήταν ένα βάρβαρο, καταπιεστικό καθεστώς, που δολοφόνησε, βασάνισε, έκλεισε στις φυλακές και τα ξερονήσια χιλιάδες δημοκρατικούς πολίτες. Γι’ αυτό και τάχθηκε τον Νοέμβριο του 1967 στον ΟΗΕ υπέρ της παραγραφής των ναζιστικών εγκλημάτων και κατά της αποζημίωσης των θυμάτων.
Ήδη, όμως, είχε αρχίσει η ανοιχτή αμφισβήτησή της με την κατάληψη της Νομικής το Φλεβάρη-Μάρτη – Μάη του 1973 και το Κίνημα του Ναυτικού, με την ανταρσία του αντιτορπιλικού «Βέλος» το Μάιο του 1973, που αποτέλεσε σημαντικό πλήγμα για το δικτατορικό καθεστώς. Εκεί όπου είχαν «σκάψει» οι αντιδικτατορικές οργανώσεις βλάστησε ένα ανατρεπτικό νεολαιίστικο κίνημα που ενσωμάτωνε τις καλύτερες αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας και εμπνεόταν από το διεθνές κίνημα αμφισβήτησης των νέων. Πνίγοντας στο αίμα την εξέγερση, η Χούντα επιτάχυνε την πτώση της με την ανατροπή του προέδρου Μακάριου, που οδήγησε στην κατοχή και διχοτόμηση της Κύπρου.Το κενό εξουσίας που προέκυψε με την πτώση της Χούντας, καλύφθηκε με έναν παρασκηνιακό συμβιβασμό των αμερικανο-ΝΑΤΟικών ηγετικών κύκλων και των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας-γεγονός που δεν ικανοποιούσε τη λαϊκή απαίτηση για ριζικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές.
Γι’ αυτό και οι μεταδικτατορικές δημοκρατικές – κοινωνικές κατακτήσεις δεν αποτελούν παραχωρήσεις των κυβερνήσεων της «μεταπολίτευσης», αλλά είναι καρπός παρατεταμένων κοινωνικών αγώνων.
Τη στιγμή που τα λαϊκά νοικοκυριά στενάζουν οικονομικά, με τον πληθωρισμό στα ύψη, η κυβέρνηση, εφαρμόζοντας συνταγές του χθες, που οδήγησαν τη χώρα στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και στη χρεοκοπία, αποφάσισε 7 δισ. εξοπλισμούς, ανασύροντας ταυτόχρονα τα διχαστικά κηρύγματα της πατριδοκάπηλης εθνικοφροσύνης εναντίον όσων αντιδρούν στην κούρσα των εξοπλισμών.
56 χρόνια μετά, η άρνηση να αντιμετωπίσει κανείς με ειλικρίνεια τη σκοτεινή πλευρά της δικής του ιστορίας, στο όνομα της «εθνικής συνοχής» και της «επούλωσης των πληγών», επιτείνουν τον ιστορικό αναλφαβητισμό ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Καθώς δίνει τη μάχη για το μέλλον, είναι υποχρεωμένη να «πατάει» στο έδαφος της ιστορικής αλήθειας και όχι σ’ αυτή που της σερβίρουν οι οπαδοί του ιστορικού αναθεωρητισμού και τα ακροδεξιά μορφώματα.
Ο ναζισμός, απροκάλυπτος ή καμουφλαρισμένος, δεν είναι ‘άλλη μια θεωρία’, αλλά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας!
56 χρόνια μετά, η φλόγα της αντίστασης, ο αγώνας για τη Δημοκρατία, την Εθνική Ανεξαρτησία, για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, παραμένει επίκαιρος όσο ποτέ. Παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις σπίλωσης του αντιδικτατορικού κινήματος και απαξίωσης της αιματοβαμμένης εξέγερσης του Πολυτεχνείου από τους εχθρούς και απόντες των κοινωνικών αγώνων, οι αξίες αυτές παραμένουν αστείρευτη πηγή έμπνευσης για τους σημερινούς νέους και νέες.
