Επιμέλεια συνέντευξης Μαίρη Παπά-Νοβακίδου και Μαρίλη Μπουφίδου.
Για πολύ κόσμο η Εριέττα είναι ένα παιδί πασίγνωστων γονέων όμως η ίδια έχει χαράξει τη δική της πορεία. Είναι μια πολύ δυναμική γυναίκα με απελευθερωμένες απόψεις που μάχεται για τα δικαιώματα των ζώων και όχι μόνο. Ο δρόμος που ακολουθεί στην ζωή της μας δίνει τροφή για σκέψη και η πρώτη ερώτηση δεν θα μπορούσε να μην σχετίζεται με τον βιγκανισμό…
Ποιο ήταν το ερέθισμα που έβαλε την χορτοφαγική διατροφή στην ζωή σου; Ήσουν από πάντα συνειδητοποιημένη για το τι έχεις μπροστά στο πιάτο σου (και όχι μόνο), ή μεγαλώνοντας έκανες την σύνδεση και είδες την αλήθεια;
–Από μικρό κοριτσάκι αγαπούσα πολύ τα ζώα και μου φαινόταν περίεργο που τα τρώγαμε. Όπως κάνουν οι περισσότεροι γονείς όμως, έτσι και οι δικοί μου είχαν βρει διάφορες δικαιολογίες για να με πείσουν ότι τα ζώα που έτρωγα είχαν πεθάνει από φυσικά αίτια και ότι δεν υπέφεραν σε καμία περίπτωση.
Αργότερα που άρχισα να μαθαίνω την αλήθεια, απλά απέφευγα να την σκέφτομαι. Σταδιακά, με την αύξηση της πληροφορίας που υπάρχει στο διαδίκτυο, αλλά και με αφορμή μια συνάντηση που είχα με μια αγελάδα και το μικρό της, κατάφερα να κάνω την σύνδεση, αφαιρώντας τα ζώα από την διατροφή μου και σταδιακά και τα παράγωγά τους.
Ο βιγκανισμός δεν είναι απλά μια διατροφή αλλά μια ολόκληρη στάση ζωής! Ο άνθρωπός σου είναι και αυτός βίγκαν, όπως έχεις δηλώσει. Θα μπορούσες να κάνεις οικογένεια ή ακόμα και μια σχέση με ένα άτομο που δεν ασπάζεται αυτήν την στάση ζωής;
–Ο άντρας μου δεν είναι βίγκαν. Τρώει ακόμα ψάρι, σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις και μόνο όταν βρίσκεται εκτός σπιτιού. Γενικά δεν τον πίεσα για τίποτα. Στην κουζίνα μας δεν υπάρχει τίποτα ζωικό και έχουμε αποφασίσει τα παιδάκια μας να μεγαλώσουν ακολουθώντας μια αυστηρά χορτοφαγική διατροφή. Όταν γνώρισα τον Βύρωνα δεν ήμουν ούτε εγώ βίγκαν ακόμη.
–Μπορώ να πω ότι η διατροφή μας και η στάση ζωής που ακολουθούμε εξελίχθηκε σταδιακά και αβίαστα μέσα στην σχέση μας, όπως συνεχίζει να κάνει και σήμερα. Είναι προφανές ότι έχοντας αφιερώσει την ζωή μου στην προστασία των ζώων αυτών, δεν θα μπορούσα να είμαι με έναν άνθρωπο που δεν ασπάζεται παρόμοια πιστεύω. Με το πέρασμα των χρόνων έχει γίνει αδύνατο για εμένα να κάθομαι στο ίδιο τραπέζι με κάποιον που τρώει κρέας, οπότε δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει και πρακτικά. Όπως και να έχει, θεωρώ σημαντικό ένα ζευγάρι εξελίσσεται μαζί σε διάφορους τομείς και ότι όταν αυτό δεν συμβαίνει, η σχέση δύσκολα επιβιώνει.
Υπάρχει στο κομμάτι του ακτιβισμού η διάσωση ζώων που είναι προς σφαγή και αυτό θεωρείται κλοπή και διώκεται από τον νόμο, ενώ αυτό που συμβαίνει μέσα στα σφαγεία είναι νόμιμο. Ποια είναι η γνώμη σου πάνω σε αυτό το θέμα;
-Εάν έκανα την απογευματινή μου βόλτα και έβλεπα κάποιον να χτυπάει τον σκύλο του με μανία, θα έμπαινα στην μέση και θα έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να του τον πάρω. Για εμένα είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα. Όταν μπορείς να επέμβεις και να βοηθήσεις κάποιον που το έχει ανάγκη, πόσο μάλλον να βοηθήσεις κάποιον που θα χάσει την ζωή του διαφορετικά, έχεις την υποχρέωση να το κάνεις.
Τα ζώα είναι συναισθανόμενα όντα. Έχουν προσωπικότητα, επιθυμίες και νοημοσύνη. Δεν είναι ούτε αντικείμενα, ούτε ιδιοκτησία κανενός. Θεωρώ τους ανθρώπους που έχουν το κουράγιο να μπαίνουν στα σφαγεία και να σώζουν ζωές, ήρωες. Μακάρι κάποτε να αποκτήσω την ψυχική δύναμη να το κάνω και εγώ.
Πλέον οι νόμοι για την κακοποίηση “ζώων” έχουν ποινή κάθειρξης μέχρι 10 χρόνια και χρηματικό πρόστιμο. Αυτός ο νόμος καλύπτει μόνο σκύλους και γάτες. Πιστεύεις ότι σε κάποια χρόνια θα ισχύσει το ίδιο και για τα υπόλοιπα ζώα και θα σταματήσει αυτή η διάκριση;
–Είμαστε πολύ μακριά από αυτό δυστυχώς, μιας και τα παραγωγικά ζώα θεωρούνται ακόμα αντικείμενα, με βάση τον νόμο. Υπάρχουν κάποιες οδηγίες για την θανάτωσή τους, οι οποίες υποτίθεται ότι μειώνουν τον πόνο της όλης διαδικασίας, που βέβαια σπάνια τηρούνται και δίνουν την λανθασμένη εντύπωση ότι το ανήθικο της διαδικασίας βρίσκεται στην κακοποίηση, πριν την πράξη και όχι στην ίδια την δολοφονία. Εύχομαι μια μέρα να αναγνωριστούν όλα τα ζώα σαν άτομα και να αποκτήσουν τα δικαιώματα που αξίζουν, όπως κάθε πλάσμα που έχει την δυνατότητα να υποφέρει.
Έχεις δηλώσει ότι είσαι βίγκαν για ηθικούς λόγους. Αυτό σε έχει επηρεάσει και σε άλλα θέματα όπως η ηθική μόδα ή η προστασία του περιβάλλοντος;
–Ο βιγκανισμός όπως και κάθε άλλο κίνημα, σε φέρνει σε επαφή με μια κοινότητα με την οποία μοιράζεσαι απόψεις και γνώσεις. Εγώ ξεκίνησα πράγματι την αλλαγή αυτή για ηθικούς λόγους, αλλά σύντομα έμαθα πολλά για την επιρροή που έχουν οι διατροφικές μας επιλογές στον πλανήτη. Συγκεκριμένα, η παραγωγή του κρέατος και των ζωικών παραγώγων κάνει μεγαλύτερη ζημιά στο περιβάλλον, απ᾽ ότι κάνουν όλα τα μέσα μεταφοράς μαζί. Μεταξύ άλλων, αποτελεί ένα από τα κύρια αίτια για την αποψίλωση των δασών, την υπερθέρμανση του πλανήτη, την εξαφάνιση ειδών και τη μείωση της βιοποικιλότητας και τον αποχρωματισμό των κοραλλιών, που οδηγεί σε νεκρές ζώνες στις θάλασσές μας.
Ο πλανήτης δεν μπορεί να αντέξει τις καταναλωτικές μας συνήθειες και πολύ φοβάμαι ότι μέχρι να το αποδεχθούμε και να κάνουμε τις αλλαγές που πρέπει, θα είναι αργά.
Μίλησε μας για τον φιλοζωικό παράδεισο “Saveagreekstray” που φιλοξενεί διάφορα είδη ζώων… Πως πήρες αυτήν την πρωτοβουλία;
–Η Save a Greek Stray είναι το πρώτο μου παιδί και η αρχή της φιλοζωικής μου πορείας. Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Η οργάνωση γεννήθηκε από την ανάγκη που υπήρχε για την φιλοξενία ζώων συντροφιάς που κινδυνεύουν άμεσα στους δρόμους. Στο καταφύγιο φιλοξενούνται 120 πρώην αδέσποτα τα οποία ψάχνουν το παντοτινό τους σπίτι και πλέον αρκετά ζώα που έχουν διασωθεί από σφαγεία και έχουν πια την ευκαιρία να ζήσουν ειρηνικά και με αγάπη, μέχρι τα βαθιά τους γεράματα.
Οι κρίσεις πανικού είναι ένα φαινόμενο που το ακούμε πολύ συχνά ειδικά σε νεότερες ηλικίες. Παρόλα αυτά παραμένει ένα μεγάλο ταμπού στην κοινωνία μας η επίσκεψη σε κάποιον ειδικό. Έχεις βιώσει και εσύ κρίσεις πανικού, πως τις αντιμετώπισες, και τι έχεις να συμβουλέψεις στα άτομα που το βιώνουν;
–Αποφάσισα να μοιραστώ την προσωπική μου εμπειρία με τις κρίσεις πανικού, γιατί είναι ακόμα ένα πράγμα για το οποίο δεν μιλάει κανένας. Όταν άρχισε να μου συμβαίνει, νόμιζα ότι ήμουν ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που το περνούσε και φοβόμουν ότι έχω κυριολεκτικά τρελαθεί. Το να έχεις συμπτώματα καρδιακού επεισοδίου και να σου λένε οι γιατροί ότι όλο αυτό είναι στο μυαλό σου, είναι πολύ τρομακτικό. Χάνεις εντελώς τον έλεγχο του σώματός σου και η κάθε μέρα μετατρέπεται σε έναν αγώνα όπου παλεύεις για να ολοκληρώσεις ακόμα και τις πιο απλές υποχρεώσεις. Εγώ επέμεινα να μην πάρω φάρμακα – γιατί με τρομάζει να μην έχω απόλυτο έλεγχο του εαυτού μου και ξεκίνησα ψυχοθεραπεία, την οποία συνεχίζω μέχρι και σήμερα.
Η συμβουλή μου σε όλους όσοι περνούν κάτι αντίστοιχο, είναι αρχικά να το μοιραστούν με τους δικούς τους ανθρώπους, μιας και είναι αρκετά πιθανό να βιώσουν κάποιο επεισόδιο και προστίθεται ακόμα περισσότερο άγχος, αν πρέπει να το κρύψουν εκείνη την στιγμή. Συζητώντας κάτι τόσο δύσκολο, βρίσκω επίσης, ότι χάνει την δύναμή του. Για εμένα έπαιξε μεγάλο ρόλο και η ψυχοθεραπεία, αλλά είναι πολύ σημαντικό για τον καθένα να βρει τον άνθρωπο που ταιριάζει σε εκείνον και να μην σταματήσει μόλις υποχωρήσουν οι κρίσεις. Η κρίση είναι το σύμπτωμα και αν δεν αποκαλυφθεί η αιτία, πράγμα το οποίο μπορεί να πάρει χρόνια, θα επιστρέψει.
Η επόμενή μου συμβουλή είναι να αποφεύγεται οποιουδήποτε είδους πίεση. Άρχισα να λέω όχι σε ανθρώπους και καταστάσεις που κατάλαβα ότι επιβαρύνουν την ψυχολογία μου, ή ότι δεν αντιπροσωπεύουν πια την στάση και τον τρόπο ζωής που ευχαριστεί εμένα. Προτίμησα να περιβάλλομαι από ανθρώπους που με εξελίσσουν και δεν κοιτούν μόνο την δική τους καλοπέραση.
Τέλος, φυσική άσκηση. Μαζί με την ψυχοθεραπεία και τις αλλαγές που έκανα στην καθημερινότητά μου, άρχισα να τρέχω. Η μισή ώρα αυτή που αφιέρωνα καθημερινά στον εαυτό μου, έκανε τεράστια διαφορά. Ήταν ο τρόπος μου να αποβάλλω τις αρνητικές μου σκέψεις και να αδειάζω έστω και για λίγο το μυαλό μου. Είναι σημαντικό να πω, ότι μέχρι τότε, απεχθανόμουν κυριολεκτικά το τρέξιμο, οπότε δεν χρειάζεται να έχει κανείς αθλητικό παρελθόν για να ξεκινήσει. Μπορεί στην αρχή να είναι δυο λεπτά τρέξιμο, δυο περπάτημα και σε λίγους μήνες να εξελιχθεί σε πέντε, δέκα, ή και είκοσι χιλιόμετρα.
Η ψυχική μας υγεία είναι κάτι που απαιτεί την προσοχή, την υπομονή και την δουλειά που απαιτεί και η διατήρηση της σωματικής μας υγείας. Όπως δεν ντρεπόμαστε να δουλέψουμε το δεύτερο, έτσι δεν θα πρέπει να ντρεπόμαστε και για τον χρόνο που αφιερώνουμε στο πρώτο. Το σώμα και το μυαλό μας είναι εξίσου σημαντικά κομμάτια του εαυτού μας και θα πρέπει να αποτελούν και τα δύο προτεραιότητα, εάν θέλουμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι.
Έχεις δώσει πολύ θάρρος σε γυναίκες όταν μίλησες για την εμπειρία σου για τις εξωσωματικές. Θα ήθελες να μας μιλήσεις λίγο παραπάνω γι’ αυτό;
–Όπως ισχύει και για την ψυχική υγεία, έτσι αποφεύγουμε να μιλάμε και για τα θέματα γονιμότητας. Τέτοια θέματα θα πρέπει να συζητιούνται ανοιχτά, γιατί αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μας και δεν ωφελεί κανέναν το να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν. Αυτή την στιγμή, η κρατική υποστήριξη των ζευγαριών και των ατόμων που χρειάζεται να ακολουθήσουν θεραπείες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής είναι σχεδόν μηδαμινή, για να μην μιλήσουμε για την ψυχολογική και την επαγγελματική υποστήριξη…
Εάν δεν πιέσει κάποιος για να αλλάξουν όλα αυτά, δεν θα υπάρξει καμία βελτίωση σε τίποτα. Υπάρχει τέτοια μυθοπλασία γύρω από την ευκολία της απόκτησης ενός παιδιού, αλλά και τις θεραπείες που είναι διαθέσιμες για να την βοηθήσουν, που οι γυναίκες έχουν πλήρη άγνοια για την λειτουργία του σώματός τους και τις επιλογές που τους δίνονται σε περίπτωση που δεν πάνε όλα κατ᾽ευχήν. Εάν μοιράζονταν περισσότερες γυναίκες που βρίσκονται στα φώτα της δημοσιότητας την δική τους εμπειρία, θα ενέπνεαν πολλές γυναίκες να ψαχτούν και να επιλέξουν την διαδρομή που ταιριάζει στην δική τους μοναδική κατάσταση.
Το κίνημα #MeToo τον τελευταίο χρόνο ήρθε και στην Ελλάδα και έχει απασχολήσει πολλούς τομείς. Εσύ έχεις δεχτεί τέτοιες κακοποιητικές συμπεριφορές;
–Νομίζω ότι μέχρι πρότινος, δεν ήμασταν ενημερωμένες σχετικά με το τι αποτελεί κακοποιητική συμπεριφορά. Το σκέφτομαι συχνά τελευταία αυτό. Προσωπικά, έχω υπάρξει πολύ τυχερή με τις προσωπικές μου σχέσεις και πάντα υπήρχε αμοιβαίος σεβασμός και κατανόηση. Αντιμετώπισα και εγώ όμως δυο περιστατικά στο εξωτερικό που θα μπορούσαν να θεωρηθούν κακοποιητικά. Σίγουρα όμως παίζει ρόλο, ότι στην Ελλάδα είμαι αρκετά πιο προστατευμένη από άλλες γυναίκες. Αυτό δεν αφήνει πολλά περιθώρια για επιπλήξεις τέτοιου είδους.
Η κοινωνιολογία είναι ένα αντικείμενο που έχεις σπουδάσει. Ποια είναι η άποψη σου στο ότι καταργείται από μάθημα Πανελλήνιων και γενικά για τον πόλεμο που δέχεται ο κλάδος;
–Θεωρώ ότι η κοινωνιολογία αποτελεί την βάση για τα πάντα που συμβαίνουν γύρω μας και είναι απολύτως απαραίτητη για την κατανόηση, την ανάλυση και την ενημέρωση οποιασδήποτε αλλαγής θέλουμε να φέρουμε στην κοινωνία. Σίγουρα δεν είναι από τις πιο διάσημες επιλογές ειδικότητας, μιας και οι περισσότεροι προτιμούν την διοίκηση επιχειρήσεων και άλλα πτυχία τα οποία «υπόσχονται» μια λαμπρή καριέρα, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τον υποβιβασμό ενός κλάδου που έχει χτιστεί από ιστορικές προσωπικότητες όπως ο Καρλ Μάρξ και ο Εμίλ Ντίρκεμ.
Είσαι μια νέα κοπέλα κοινωνικά ευαισθητοποιημένη σε διάφορα θέματα, πιστεύεις ότι υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο;
–Όσο υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν γι᾽ αυτό, εννοείται ότι υπάρχει ελπίδα. Αρκεί να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που μας αναλογούν, αντί να περιμένουμε από κάποιον άλλον να φέρει την αλλαγή που επιζητούμε. Ο καθένας από εμάς έχει την δύναμη να επηρεάσει θετικά (ή αρνητικά βέβαια) τον κόσμο και είναι μεγάλο λάθος να υποτιμάμε αυτή την δύναμη. Είναι αλήθεια άλλωστε, ότι οι άνθρωποι που έχουν γράψει ιστορία, δεν ήταν ούτε αυτοκράτορες, ούτε γόνοι επιχειρηματικών οικογενειών. Ήταν απλοί άνθρωποι που δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν τις φωνές τους και να αντισταθούν στο κατεστημένο, μένοντας πιστοί στο δίκαιο και το ηθικό και πολεμώντας το άδικο, αντί να κάνουν τα στραβά μάτια και να συνεχίσουν σιωπηλά τις ζωές τους.
Υστερόγραφο:
Μετά την ολοκλήρωση της συνέντευξης ενημερωθήκαμε από την παρακάτω δημοσίευση ότι η Εριέττα περιμένει παιδάκι! Σας ευχόμαστε ολόψυχα ότι καλύτερο!
