Είναι ανθρώπινο να αγανακτεί κάποιο με ειδεχθή εγκλήματα. Όμως, στο τέλος πρέπει να επικρατεί η λογική.
Οι εικόνες που παραπέμπουν σε μεσαίωνα με τον εξαγριωμένο όχλο να διψάει για αίμα, με τις κάμερες ανοιχτές και τα φλας αναμμένα για να «απαθανατίσουν» την στιγμή της βίαιης απάντησης δεν μπορούν να οδηγήσουν σε τίποτα καλό.
Η μάνα που καιρό την υποπτευόμασταν και κανένα δεν ήθελε να πιστέψει ότι ήταν η δολοφόνος, τελικά αποκαλύφθηκε. Ας μιλήσουμε, όμως, για τον όχλο. Ο όχλος που ονειρεύεται λαιμητόμους και βασανιστήρια, που νοσταλγεί αγχόνες και θανατική ποινή, ο όχλος που κατά τα λοιπά αναρωτιέται πώς γίνεται η μάνα να σκοτώνει το παιδί.
Κριτής των πάντων ο όχλος…
Το λιντσάρισμα νόμιζα πως ανήκε σε άλλες εποχές. Αν και σχεδόν όλα είχαμε υποψιαστεί την ενοχή αυτής της γυναίκας, στο εξής είναι αρμοδιότητα της δικαιοσύνης να της αποδώσει ποινή.
Μπορεί και πιο τρομακτικός να είναι, από την εγκαλούμενη, ο όχλος έξω από το σπίτι της στην Πάτρα, που περιμένει να την κάνει τι; Να την λιντσάρει;
Θα της πετάξει πέτρες ή θα την κάψει στην πυρά;
Το ίδιο μενταλιτέ είχαν και οι δολοφόνοι του Ζακ.
Την φερόμενη ως δράστης την περιμένει το κοπάδι οργισμένων ανθρώπων που αναμένει να την λιντσάρει. Τον Ζακ τον είχαν ήδη δικάσει, εκεί στον δρόμο λαϊκά πριν τον λιντσάρουν και αφού τον έκριναν ως ένοχο, τον δολοφόνησαν.
Δηλαδή, τι σκέφτονται αυτοί που κοπανάνε την πόρτα και βρίζουν; Να βγει, να παρασυρθούν και οι υπόλοιποι, να την λιντσάρουμε, να μην σώσει να δώσει απαντήσεις, να κλείσει η υπόθεση…
Γιατί ο κυρ Παντέλος στήθηκε πρώτος στις κάμερες…
«Να την κρεμάσουμε στην πλατεία και να περνάει όλη η Ελλάδα και να την τιμωρεί» καλά πήγε και αυτό…
Με πληροφορίες από ανάρτηση της Μαριας- Χριστίνα Σμυρναίου.
