Έφτασαν τα γενέθλια μου και όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, με πιάνουν τα υπαρξιακά μου. Πέρσι όπως και φέτος τα πέρασα κλαίγοντας στην μπανιέρα μου.
Με πιάνουν για τα καλά. Σαν μια μίνι κατάθλιψη που έρχεται και με ρίχνει σε σκέψεις: Τι έχω κάνει μέχρι τώρα; Είμαι πετυχημένη; Έκανα όλα αυτά που ήθελα; Θα προλάβω να τα κάνω; Είμαι πραγματικά χαρούμενη;
Πριν λίγες μέρες είδα ένα βίντεο με μια κοπέλα που έλεγε ότι δεν θέλει πια κανένας αριθμός πάνω στην τούρτα να την καθορίζει. Και κάπως αυτό μου άρεσε. Γιατί όταν μετράω τα χρόνια τότε νιώθω ότι χάνω.
Έχασα χρόνια από τη ζωή μου παλεύοντας με την κατάθλιψη, μαύρα και άσχημα χρόνια, που δεν μπορούσα ούτε να δουλέψω, ούτε να κοινωνικοποιηθώ, ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι. Κι αυτά τα χρόνια κουβαλάνε ακόμα το βάρος τους μέσα μου. Γιατί σκέφτομαι: αν δεν είχαν υπάρξει, πού θα ήμουν τώρα; Μήπως πιο μπροστά επαγγελματικά; Πιο γεμάτη, πιο «επιτυχημένη»;
Μήπως αν δεν είχα ακόμα κάποια μικρά καταθλιπτικά επεισόδια ήμουν ακόμα πιο παραγωγική;
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν έχω καταφέρει αρκετά. Ότι δεν είμαι εκεί που θα ήθελα. Και ότι μακάρι να είχα τη δυνατότητα να γυρίσω το χρόνο πίσω.
Αλλά μετά σκέφτομαι… Μήπως τελικά το ότι είμαι ακόμα εδώ, όρθια, πιο δυνατή από πριν, είναι κι αυτό ένα κατόρθωμα; Μήπως τα χρόνια που θεωρώ «χαμένα» είναι αυτά που με έμαθαν να εκτιμώ τα υπόλοιπα;
