Υπογράφει η Φ.Ν
Δεν χρειάζεται να είναι η Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου του Μαστού για να μιλήσουμε γι’ αυτόν, για να παροτρύνουμε τον κόσμο να κάνει μαστογραφία και να προστατέψουμε τον εαυτό μας.
Θέλω να περάσω το μήνυμα, μέσα από την δική μου εμπειρία, σε όσες γυναίκες αμελούν το κομμάτι της μαστογραφίας, σε αυτές που νοσούν, σε όσες νόσησαν και ζούνε με τον φόβο της επανεμφάνισης και σε όσες, ενδεχομένως, να νοσήσουν στο μέλλον.
Πριν δύο χρόνια, στα 49 μου, διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού. Με το άκουσμα του αποτελέσματος της βιοψίας του όγκου, έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. “Μα, αφού κάθε χρόνο κάνω μαστογραφία εδώ και 10 χρόνια, τι πήγε στραβά;”. Είχα ένα καλοήθη λεμφαδένομα που το παρακολουθούσα κάθε χρόνο. Μεγάλωνε με τον καιρό χιλιοστά κι άρχισε να αλλάζει μορφή τον τελευταίο χρόνο.
Έριξα πολλές ευθύνες στον εαυτό μου
-Έπρεπε να είχα πάει σε μαστολόγο…
-Έπρεπε να το είχα αφαιρέσει!
-Έπρεπε να μην αμελήσω!
-Έπρεπε… Πολλά έπρεπε…
Όμως τώρα, είχα έναν άλλον αγώνα μπροστά μου. Χειρουργείο, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, ορμονοθεραπεία.
Μετά την διάγνωση, όλα γίνονται πολύ γρήγορα, δεν υπάρχει χρόνος για καθυστερήσεις. Έκανα την επέμβαση στον ιδιωτικό τομέα, από έναν υπέροχο γιατρό, και εμπιστεύτηκα στον δημόσιο τομέα, έναν εξαιρετικό ογκολόγο.
Δεν φοβήθηκα στιγμή
Να το πω ξανά: Δεν φοβήθηκα στιγμή. Έπρεπε να είμαι δυνατή για τα παιδιά μου, για τον άντρα μου και για τους δικούς μου ανθρώπους, που έβλεπα ότι η αγωνία τους για μένα, ήταν μεγαλύτερη από την δική μου.
Από τα πρώτα πράγματα που ρώτησα στον γιατρό μου ήταν, αν θα μου έπεφταν τα μαλλιά.
-“Εεε ναι”, μου είπε.
Ήταν η πρώτη φορά που έκλαψα σε όλον αυτόν τον αγώνα που έκανα και όχι επειδή είμαι ωραιοπαθής, ούτε επειδή είμαι γυναίκα “και είμαστε κοκέτες”, αλλά επειδή είμαι άνθρωπος και το ίδιο, λογικά, θα αισθανόταν κι ένας άντρας. Είναι αυτός ο φόβος, ότι θα αλλοιωθεί όλη σου η φυσιογνωμία χωρίς μαλλιά…χωρίς βλεφαρίδες…χωρίς φρύδια…Πανικός.
Πολλοί το χλευάζουν αυτό, αλλά είναι οι ίδιοι που δεν μπορούν να καταλάβουν τους φόβους σου, τις σκέψεις σου, την ανασφάλειά σου και την ψυχοσύνθεση σου μέσα σε όλο αυτό.
Όλο είναι πως θα το διαχειριστούμε
Όλα είναι θέμα διαχείρισης, όλα είναι μια συνήθεια και ας ακούγεται αδύνατον αυτό.
Και τα μαλλιά μου έπεσαν και περούκα έβαλα και όλες τις παρενέργειες των χημειοθεραπειών είχα, όμως δεν άφησα τίποτα να μου καταστρέψει το μυαλό μου και την ζωή μου.
Οι χημειοθεραπείες, μετά από λίγες μέρες, σου επιτρέπουν να πας σινεμά, να βγεις με τις φίλες σου, να επιστρέψεις στην καθημερινότητά σου (με προσοχή πάντα, χωρίς υπερβολές), μέχρι την επόμενη θεραπεία.
Μια συμβουλή που θα μπορούσα να δώσω και είναι κάτι που το εφάρμοσα στην δική μου νόσο, για να διασφαλισθεί η ψυχική μου υγεία, ήταν να μην λέω και να μην συζητάω την περιπέτειά μου παντού και σε όλους. Όχι γιατί ντρεπόμουν ή το είχα ταμπού, αλλά γιατί στον κόσμο υπάρχει αμάθεια. Επίσης, ένας άλλος λόγος είναι ότι πάντα κάποιος έχει να σου πει μια ιστορία από κάποιον δικό του, που νόσησε από καρκίνο και ίσως, μάλιστα, να μην είχε καλό τέλος με αποτέλεσμά να σε πανικοβάλει.
Το να ψάχνεις στο ίντερνετ για τη νόσο σου, τις περισσότερες φορές, είναι μεγάλο σφάλμα. Κάθε όγκος είναι διαφορετικός, κάθε περίπτωση τελείως διαφορετική και αντιμετωπίζεται με τον δικό της τρόπο. Ο μόνος που θα πρέπει να συμβουλευτείς είναι ο ογκολόγος σου· μόνο αυτός μπορεί να σου λύσει κάθε απορία.
Αφιέρωσε μια μέρα σου σε σένα
Ο καρκίνος του μαστού γιατρεύεται, αρκεί να υπάρχει πρόληψη. Μια φορά τον χρόνο, μια ημέρα του χρόνου, αφιέρωσε την σε εσένα και κάνε μαστογραφία. Και το βασικότερο; Δείξ’ την στον μαστολόγο σου. Είναι ο μόνος ειδικός γιατρός που ξέρει τι συμβαίνει με το στήθος σου. Αυτός θα σου μάθει τον τρόπο να κάνεις σωστή ψηλάφηση.
Όλα αυτά τα μοιράζομαι, όχι για να κάνω την ηρωίδα, αλλά για να δώσω ένα μήνυμα αλήθειας, θάρρους και αισιοδοξίας σε όλες τις γυναίκες.
Η πρόληψη και τα χαμόγελα σώζουν ζωές.
Είμαστε πιο δυνατοί από τον καρκίνο!
