BY Dimitrios Christou
Χρειάστηκαν πολλές ώρες σκέψης, αμφισβήτησης και δύναμης να το γράψω αυτό. Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος, όμως πλέον νιώθω έτοιμος.
Νιώθω σαν φυλακισμένος.
Αυτή ήταν η φράση που άκουσα μετά από 16 ώρες δουλε(ί)ας από τον συνάδελφό μου, σκεπτόμενος ότι σε 8 ώρες από τώρα, θα βρισκόμαστε στο ίδιο μέρος, για άλλες 16 ώρες δουλειάς, προσπαθώντας να αλλάξουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται ώστε να μην χάσουμε το τελευταίο μετρό και καταλήξουμε να παίρνουμε ταξί.
Ζω στο Λονδίνο σχεδόν ένα χρόνο.
Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα που έφτασα εδώ.
Το μόνο που σκεφτόμουν, ήταν να βρω μια δουλεία το γρηγορότερο δυνατό ώστε να πλήρωνα το ενοίκιο μου.
Δεύτερη μέρα στο Λονδίνο.
Συνέντευξη και δοκιμαστικό σε ένα εστιατόριο στην Τσέλσι.
Γαλλικό εστιατόριο. Ουάου!
Αυτό σκέφτηκα. Επιτέλους κάνω αυτό που πραγματικά θέλω.
Να δουλέψω σε fine dining εστιατόριο.
Ήρθε η στιγμή της συνέντευξης και προσπαθώ να τους εξηγήσω τον τρόπο που λειτουργώ στην κουζίνα, το κλίμα που δημιουργώ και πόσο σημαντικό ειναι για εμένα και τον κάθε εργαζόμενο, να εργάζεται σε ενα προστατευμένο και μη κακοποιητικό περιβάλλον.
Παραδόξως φάνηκαν να συμφωνούν και να μου λένε ότι νοιάζονται για την ευημερία του και τις συνθήκες εργασίας του προσωπικού.
Συνέντευξη ✔️
Δοκιμαστικό✔️
Συμβόλαιο✔️
Πήρα την δουλειά. Τέλεια.
1 μήνας μετά
Εξαντλημένοι μάγειρες. Πεσμένα πρόσωπα. Δίχως ενέργεια. Δίχως αγάπη και πάθος.
Δουλεία, σπίτι, μπάνιο, ύπνος και πάλι φτου και από την αρχή.
Αυτή είναι η μαγειρική?
Γιαυτό τον λόγο ξόδεψα 4 χρόνια να σπουδάσω σε σχολή μαγειρικής? Να καταλήξω έτσι?
Ώρα για διάλειμμα. Μην αργήσεις. Έχεις μόνο 15 λεπτά.
Έχουμε 300 άτομα για μεσημεριανό.
Φαγητό για το προσωπικό? Ποιος νομίζεις ότι είσαι?
Το γεγονός ότι στο τέλος της βάρδιας, άπειρο φαγητό πετιέται στα σκουπίδια, δεν μας κάνει να αξίζουμε φαγητό εστιατορίου.
Ένα σάντουιτς. Κρύο.
Δεν με νοιάζει αν δουλεύεις 16 ώρες. Αυτό είναι το φαγητό προσωπικού.
Και όπως είπα, μην αργήσεις. Και μην είσαι έτσι, έχουμε πολλή δουλεία σήμερα.
Σε θέλω γεμάτο ενέργεια.
Συγκεντρώσου. Συγκεντρώσου.
Οι πελάτες περιμένουν 30 λεπτά. Συγκεντρώσου. Γιατί κάνετε τόση ώρα?
Τι είναι αυτό? Δεν παραγγείλανε αυτό.
Τι συμβαίνει τέλος πάντων? Γιατί γαμάτε τις παραγγελίες?
Είστε 3 άτομα και δεν μπορείτε να βγάλετε μία παραγγελία στην ώρα της ?
Έλα στο γραφείο.Δεν είμαι ευχαριστημένος από την απόδοσή σου.Σε θέλω συγκεντρωμένο.Πιες περισσότερο καφέ αν είσαι κουρασμένος.Πρέπει να φωνάζεις στους υπόλοιπους.Πώς θα γίνεις σαν και εμένα αν δεν υψώσεις την φωνή σου?
2 μήνες μετά
Εγώ: Σεφ θέλω να σου μιλήσω.
Είμαστε άνθρωποι. Δουλεύουμε πάρα πολλές ώρες και πλέον δεν έχουμε ζωή.Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να δουλεύουμε έτσι.
Κανένας δεν είναι χαρούμενος.Το φαγητό προσωπικού είναι άθλιο.
Χρειαζόμαστε αληθινό φαγητό. Μαγειρεύουμε τόσο μεγάλη ποσότητα φαγητού καθημερινά, ξοδεύουμε τον περισσότερο χρόνο μας δουλεύοντας εδώ και δεν μπορούμε να απολαύσουμε ένα πιάτο φαγητό.Βλέπω στεναχωρημένα πρόσωπα. Βλέπω τους συναδέλφους μου εξουθενωμένους σε καθημερινή βάση.
Και η απάντηση του ήταν αυτή:
Head Chef: Είστε καλοπληρωμένοι, δεν βλέπω τον λόγο να κάνουμε αυτή την συζήτηση. Τι άλλο θέλεις?Αν θες να ξέρεις, στο άλλο εστιατόριο της εταιρίας κάνουν 80 ώρες την εβδομάδα.Οπότε τα ωράρια που κάνετε εσείς, δεν είναι και τόσο άσχημα.
Εγώ: Πώς είναι δυνατόν να μας συγκρίσεις με κάτι χειρότερο από εμάς?
Πώς θα γίνεις καλύτερος? Είμαι εδώ αυτή τη στιγμή, δείχνοντάς σου τα λάθη έτσι ώστε να βελτιωθούν τα πράγματα.Και αν έχεις 30 χρόνια εμπειρία στις κουζίνες και έχεις περάσει από την θέση μου και την θέση των υπολοίπων, θα έπρεπε να καταλαβαίνεις.
Είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι να συγκρίνεις με κάτι ακόμα χειρότερο από εμάς.Και αν στο άλλο εστιατόριο κάνουν τόσες ώρες, είναι απάνθρωπο.
Θα έπρεπε να κάνεις ακριβώς το αντίθετο. Να κάνεις συγκρίσεις με επιχειρήσεις όπου κάνουν λιγότερες ώρες, το περιβάλλον εργασίας είναι ιδανικό, οι εργαζόμενοι είναι ευχαριστημένοι και ταυτόχρονα οι επιχειρήσεις αποδίδουν το ίδιο καλά.
(Εκείνη την στιγμή, βλέποντας το βλέμμα του, συνειδητοποίησα ότι δεν έχει ξαναβρεθεί σε αυτή την κατάσταση και κανένας εργαζόμενος δεν είχε μιλήσει για όλα αυτά που συμβαίνουν)
Και απαντάει:
Ηead Chef: Κάνω αυτή τη δουλεία 30 χρόνια, θα μου πείς εσυ πως να κάνω την δουλειά μου?
Έτσι λειτουργούν τα πράγματα εδώ.
Εγώ: Τότε να αλλάξεις τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα.
Δουλεύω καθημερινά με τους συναδέλφους μου και οι ίδιοι νιώθουν ακριβώς το ίδιο.
Πιστεύεις ότι οι μάγειρες που εργάζονται τόσες ώρες, είναι χαρούμενοι?
Και απάντησε με σιγουριά ΝΑΙ.
Εκείνη την στιγμή κατάλαβα, ότι δεν ενδιαφέρεται καθόλου για κανέναν παρά μόνο για την θέση του.Διότι ακούγοντας τον συνάδελφό μου το προηγούμενο βράδυ να λέει ότι νιώθει σαν φυλακισμένος, είναι κάθε άλλο παρά φυσιολογικό.
Και όπως είπε ο αγαπημένος μου συγγραφέας, Χρόνης Μίσσος,
Αν δεν μπορώ να αλλάξω εγώ το πως λειτουργούν τα πράγματα, αν δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, τότε επιλέγω να μην είμαι μέρος αυτού.
Αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος.Να μπορείς να αποφύγεις την βαρβαρότητα αυτής της εποχής.Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Και αυτό, είναι η κορυφαία μάχη που δίνεις καθημερινά.
