Και τώρα που τελείωσαν οι Ολυμπιακή Αγώνες, ας θυμηθούμε πως ξεκίνησαν και γιατί κρατάει ως θεσμός μέχρι σήμερα.
Οι Ολυμπιακοί αγώνες έφτασαν στο τέλος τους. Όσο λάμβαναν χώρα μου γεννήθηκε η απορία για το πως ξεκίνησαν, ποιος ήταν ο αρχικός τους σκοπός και πως έχουν καταλήξει σήμερα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες από την αρχαιότητα είχαν θεσπιστεί για να προσελκύουν ανθρώπους από όλες σχεδόν τις ελληνικές πόλεις και έτσι οι εχθροπραξίες διακόπτονταν κατά τη διάρκειά τους, γεγονός που πρόσθεσε αίγλη στους αγώνες και εδραίωσε τη φήμη τους στον ελληνικό κόσμο. Αυτό πίστευε θα συνέβαινε με την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων, ο βαρώνος Πιέρ Ντε Κουμπερτέν ως πρόεδρος της Διεθνής Ολυμπιακής Επιτροπής.
Ήθελε να ενώσει τις εθνότητες και να ωθήσει τη νεολαία στον αθλητισμό με αποτέλεσμα την εξάλειψη των πολέμων. Δυστυχώς οι Ολυμπιακοί δεν απέτρεψαν τους πολέμους, καθώς οι διεξαγωγή τους διακόπηκε κατά τη διάρκεια του Πρώτου (μετά το 1912 στη Σουηδία, οι επόμενοι Ολυμπιακοί έγιναν το 1920 στο Βέλγιο) και του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου (που πέρασαν 12 χρόνια καθώς από 1936 οι επόμενοι έγιναν το 1948). Επιπλέον πολιτικά ζητήματα επηρέασαν αρκετές Ολυμπιάδες και το κλίμα ήταν τεταμένο.
Το 1936 στο Βερολίνο, οι Ολυμπιακοί χρησιμοποιήθηκαν για πολιτική προπαγάνδα από τον Αδόλφο Χίτλερ και τους Ναζί.
Το Βερολίνο είχε επιλεγεί πριν ο Χίτλερ καταλάβει την εξουσία και υπήρχαν αρκετές αμφιβολίες κατά πόσο θα ήθελε να τους διοργανώσει. Ωστόσο, οι σύμβουλοί του τον έπεισαν ότι αυτός θα ήταν ένας ωραίος τρόπος να κάνουν την ανάλογη προπαγάνδα και να επιδείξουν την δύναμη του καθεστώτος σε ολόκληρο τον κόσμο.
Την εποχή εκείνη, η Γκεστάπο – η γερμανική μυστική υπηρεσία – κέρδιζε μεγάλη δύναμη, οι Εβραίοι διώκονταν τόσο στην Γερμανία, όσο και σε άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις, ενώ κάποιοι Αμερικανοί αθλητές που ήταν Εβραίοι, μποϊκόταραν τους αγώνες σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Παρότι ο Χίτλερ λέγεται ότι επιθυμούσε να αναδείξει την υπεροχή της λευκής φυλής, δεν τα κατάφερε καθώς το όραμά του διαλύθηκε εξαιτίας των θρυλικών νικών του Μαύρου Αμερικανού Jesse Owens, από τις οποίες έλαβε τέσσερα χρυσά μετάλλια.
Περιέργως, μια από τις νίκες του Owens, αυτή της κούρσας των 400 μέτρων, δεν ήταν στο κανονικό του πρόγραμμα. Ο ίδιος και ένας άλλος Μαύρος αθλητής ο Ralph Metcalfe, κλήθηκαν να αντιπροσωπεύσουν την χώρα τους σε αυτό το αγώνισμα εξαιτίας της απουσίας δύο Εβραίων αθλητών, των Marty Glickman και Sam Stroller που συμμετείχαν στο μποϊκοτάζ. Λέγεται μάλιστα ότι ο Glickman θεώρησε την κίνηση αυτή ως μια συνθηκολόγηση προς τον αντί-Σημιτισμό από τον Αμερικανό προπονητή και τον πρόεδρο της Αμερικανικής Ολυμπιακής Επιτροπής, ώστε να μην υποχρεωθεί ο Χίτλερ να παρακολουθήσει τον θρίαμβο δύο Εβραίων αθλητών στην συγκεκριμένη κούρσα.
Οι Αγώνες της Μελβούρνης του 1956 αντιμετώπισαν διάφορα μποϊκοτάζ
Tης Αιγύπτου, του Λιβάνου και του Ιράκ, ως διαμαρτυρία για την εισβολή του Ισραήλ στην Χερσόνησο του Σινά, αλλά και της Ολλανδίας, της Ισπανίας και της Ελβετίας εξαιτίας της απόφασης της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής να μην ακυρώσει την συμμετοχή της Σοβιετικής Ολυμπιακής Ομάδας εξαιτίας της εισβολής της χώρα τους στην Ουγγαρία. Η εντάσεις που είχαν δημιουργηθεί σχετικά με το θέμα της Σοβιετικής Ένωσης ήταν τόσο έντονες που μετατράπηκαν σε γροθιές σε έναν αγώνα πόλο που έμεινε στην ιστορία ως ο αγώνας “του αίματος και του νερού”.
Τέσσερις παίκτες πιάστηκαν στα χέρια στην διάρκεια του παιχνιδιού και χρειάστηκε να αποβληθούν από την πισίνα για “αντιαθλητική συμπεριφορά”. Μέχρι την τέταρτη περίοδο, οι Ούγγροι κέρδιζαν τους Σοβιετικούς με 4-0, όταν ο Ρώσος αθλητής Valentin Prokopov, έριξε γροθιά στο πρόσωπο στον Ούγγρο Ervin Zador. Ο αγώνας έληξε πρόωρα με του Ούγγρους να κερδίζουν την νίκη και να φεύγουν από την πισίνα με συνοδεία Αυστραλών αξιωματούχων.
Η Σφαγή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972
Η Γερμανία, θέλοντας να αποκαταστήσει το όνομα της χώρας σε διεθνές επίπεδο μετά από τη ναζιστική διοργάνωση το 1936, οργανώνει ξανά Ολυμπιακούς αυτή τη φορά στο Μόναχο. Οι διοργανωτές, έκαναν τα πάντα προκειμένου να βαδίσουν όλα ομαλά με ειρηνική διάθεση, όμως δεν έλαβαν υπόψιν τους τα πιθανά σενάρια τρομοκρατικών επιθέσεων που είχαν στα χέρια τους οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας, με αποτέλεσμα η ασφάλεια των αθλητών, αλλά και των αγώνων γενικότερα να είναι ελλιπής.
Η διοργανωτές των αγώνων έδιναν μεγάλη βαρύτητα στον συμβολισμό τους. Μόλις 27 χρόνια μετά το τέλος του Ολοκαυτώματος, όπου έξι εκατομμύρια Εβραίοι είχαν συστηματικά δολοφονηθεί, Εβραίοι αθλητές επέστρεφαν στην Γερμανία για να αγωνιστούν κάτω από την σημαία του Ισραήλ. Το ειρωνικό είναι πως Ολυμπιακό Πάρκο βρισκόταν μόλις επτά χιλιόμετρα από το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Μόσχας το 1980 είχαν τα περισσότερα μποϊκοτάζ στην ιστορία
Οι Ολυμπιακοί αγώνες της Μόσχας το 1980 είχαν δύο σημαντικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα: ήταν η πρώτη φορά που γίνονταν σε κομμουνιστικό κράτος και γνώρισαν πάρα πολλά μποϊκοτάζ,επειδή η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στο Αφγανιστάν τον Δεκέμβριο του 1979, με 65 κράτη να επιλέγουν να μην εμφανιστούν, μεταξύ αυτών και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Το μποϊκοτάζ που ανακοινώθηκε από τον πρόεδρο Jimmy Carter, βασίστηκε στην καταδίκη των Ηνωμένων Πολιτειών στην Σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν. Ο Carter μάλιστα απείλησε να ανακαλέσει τα διαβατήρια των Αμερικανών αθλητών που πιθανά να επέλεγαν να αγωνιστούν. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η Σοβιετική Ένωση μποϊκοτάρισε τους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες σε αντίποινα.
Φτάνουμε στο σήμερα
Ήδη με μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν φαίνεται πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν έχουν τόσο ειρηνικό χαρακτήρα, όπως θα έπρεπε να είχαν, αλλά είναι πιο πολύ αγώνες κύρους και ανταγωνισμού μεταξύ των χωρών για το ποια έχει τους καλύτερους αθλητές. Φυσικά ο ανταγωνισμός στον αθλητισμό είναι απαραίτητος, ωστόσο θα πρέπει να είναι υγιής και να μη προκαλεί συγκρούσεις. Μπορεί πλέον να μην υπάρχουν τόσο πολιτικά σκάνδαλα – πράγμα περίεργο, γιατί η Γάζα έχει γίνει πεδίο μάχης – παρόλα αυτά ο αποκλεισμός της Ρωσίας ακόμη και στους Ολυμπιακούς, ενώ δεν είναι η μόνη χώρα που επιτίθεται σε κάποια άλλη, δε μπορεί να μείνει ασχολίαστος.
