Για να μην υπάρξει ποτέ και πουθενά καμία μόνη.
Πριν από λίγο καιρό, έτσι όπως περπατούσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ένα μεσημέρι, βλέπω μια πολύ όμορφη κοπέλα με εξωτική ομορφιά να περπατάει μπροστά μου με ένα νέο παιδί. Δεν μου πήρε πολύ ώρα να καταλάβω ότι ο συγκεκριμένος τύπος ήταν ένας άγνωστος, ο οποίος την ενοχλούσε με το πιεστικό του πέσιμο.
Η κοπέλα, στην αρχή, ήταν πολύ ευγενική και με ευγενικό τρόπο έδειξε ότι δεν ενδιαφερόταν. Αυτός δεν φάνηκε να καταλαβαίνει. Πολύ πιθανό σενάριο να κατάλαβε και απλά να μην σεβάστηκε, ότι κοπέλα δεν ήταν πρόθυμη.
Στην συνέχεια, η κοπέλα άρχισε να επιταχύνει, προχώρησε πιο γρήγορα για να μπορέσει να τον αποφύγει και αυτός ακάθεκτος, συνέχισε να την ακολουθεί. Μόλις το αντιλήφθηκα, δεν τους έχασα από τα μάτια μου.
Ήρθε η στιγμή να αλλάξω δρόμο, αλλά η συνείδηση μου δεν με άφησε.
Μπορεί, πλέον, το μισό μας πρόσωπο να είναι καλυμμένο από την μάσκα, αλλά η απελπισία της κοπέλας δεν μπορούσε να κρυφτεί. Δεν ήταν από την Ελλάδα -δεν ήξερε καν την γλώσσα- και αυτό την καθιστά λίγο πιο ευάλωτη σε μια ξένη πόλη/χώρα. Αυτήν την ανασφάλεια φάνηκε να εκμεταλλεύτηκε, στο έπακρο, ο ενοχλητικός (ενοχλητικός το λιγότερο) νεαρός.
Στην προσπάθεια και στο άγχος της να τον αποφύγει, έχασε τον δρόμο της, σταμάτησε και με δυνατή φωνή του ζήτησε να την αφήσει, ενώ αυτός συνέχισε να επιμένει.
Δεν άντεξα να μην επέμβω.
Εκείνη την στιγμή δεν ένιωσα ούτε λίγο το συναίσθημα του φόβου, ήμουν πάρα πολύ θυμωμένη. Επιτάχυνα, τους πλησίασα, εκεί που ήταν σταματημένοι, και του φώναξα να κάνει ό,τι του ζήτησε η κοπέλα, να φύγει και να την αφήσει ήσυχη.
Αυτός μου είπε να, “Κάνω την δουλειά μου”.
Του απάντησα, “Την δουλειά μου κάνω!”.
Μου είπε να φύγω. Του απάντησα, ότι δεν πρόκειται να φύγω αν δεν φύγει αυτός πρώτος.
Κοίταξε την κοπέλα και εμένα νευριασμένος και έφυγε φωνάζοντας και στολίζοντας μας με διάφορες βρισιές, που θεωρώ περιττό να τις αναφέρω γιατί όλοι θα καταλάβατε!
Περιμέναμε λίγο να βεβαιωθούμε ότι έφυγε, πριν πάρει η κάθε μια τον δρόμο της. Ανακουφισμένη με ευχαρίστησε, την χαιρέτησα και έφυγα.
Στόχος μου
Δεν το έκανα για να πάρω τα εύσημα από την κοπέλα, ούτε ο στόχος που το μοιράζομαι είναι να πάρω τα εύσημα από εσένα, που το διαβάζεις τώρα. Εκείνη την στιγμή ένιωσα ότι, όντως, είναι “δουλειά μου” να προστατέψω την κοπέλα.
Δεν θέλω να παροτρύνω να κάνετε όλες και όλοι ακριβώς ό,τι έκανα εγώ, γιατί μπορεί στο συγκεκριμένο γεγονός να μην προέκυψε επίθεση και κίνδυνος για την σωματική μου ακεραιότητα, αλλά αυτό δεν είναι η απόδειξη, ότι είναι απίθανο να συμβεί.
Θα φέρω ένα παράδειγμα, στο τι θα μπορούσατε να κάνετε, αν ήσασταν εσείς, σε αυτό το συμβάν, κάτι που είναι περισσότερο ασφαλές.
Θα μπορούσατε να πλησιάσετε λίγο, έτσι ώστε να σας ακούει, να πάρετε τηλέφωνο την αστυνομία και να πείτε:
-Είμαι στην οδό “τάδε” και είναι εδώ ένας “άρρωστος” άντρας, που παρενοχλεί μια κοπέλα.
Αν μέχρι και αυτό σας τρομάζει, μπορείτε να καλέσετε απλά την αστυνομία και να ενημερώσετε να έρθει άμεσα (ένα αισιόδοξο σενάριο). Επίσης, μπορείτε να πείτε σε κάποιον περαστικό να σας βοηθήσει, να επέμβετε μαζί.
Αν είσαι κοπέλα, (και αγόρι, δεν το αποκλείω) δεν είναι καθόλου απίθανο να έχεις βρεθεί και εσύ σε μια αντίστοιχη θέση. Να ένιωσες φόβο, απελπισία και όλα τα άλλα συναισθήματα που σου προκαλούν αυτού του είδους οι καταστάσεις.
Η παραμικρή βοήθεια σε τέτοιες περιπτώσεις είναι σημαντική. Μην αφήσεις καμιά αβοήθητη.
Η πατριαρχία όλες μας πληγώνει. Στους δρόμους, στα νησιά, ποτέ καμία μόνη!
