Σεξιστικά σχόλια κάτω από άρθρα και αναρτήσεις, αυτή η μάστιγα…
Πρόσφατα, διάβασα ένα άρθρο σε γνωστό Lifestyle site με spoiler εξελίξεων, για τη δημοφιλή σειρά μυθοπλασίας του Αντένα, «Άγριες Μέλισσες». Ο τίτλος ήταν: “Ο Βόσκαρης βιάζει και ξεφτιλίζει την Σοφούλα μετά το γάμο”, με επικεφαλίδα: “Έχουμε όλα τα βασανιστήρια που θα υποστεί!”. Εντυπωσιακό είναι τα 1.000 like με αυξητική πορεία στη δημοσίευση, έχοντας ως βασικές αντιδράσεις την καρδούλα και το γέλιο. Αναρωτιέμαι, ο θύμος δεν θα έπρεπε να είναι η φυσιολογική αντίδραση σε μια τέτοια είδηση, έστω και αν είναι μυθοπλασία;
Ο βιασμός και η κακοποίηση δεν είναι θέματα για γέλια
Μετά την σαδιστική επικεφαλίδα που σε επιβάλει να μάθεις, με κάθε λεπτομέρεια τα βασανιστήρια της κοπέλας, τα σχόλια κάτω από την δημοσίευση, ήταν ακόμη πιο ανησυχητικά. Ένα μανιφέστο Victim Blaming και τιμωρητικής διάθεσης προς την νεαρή πρωταγωνίστρια ξεδιπλώθηκε μπροστά μου. Η πλειονότητα των σχολίων από άντρες αλλά και γυναίκες, επικεντρώθηκε σε ατάκες όπως, «Τα ήθελε ο κώλος της, τώρα καλά να πάθει», «Αυτό δεν είναι βιασμός, με τη θέλησή της το έκανε, παρά τις αντιρρήσεις όλων, καλά να πάθει»!, «Αφού είναι χαζή και δεν άκουγε κανέναν», και άλλα τέτοια ωραία, στο ίδιο πνεύμα χαρακτηρισμών.
Για τους περισσότερους που σχολίασαν το post, η 19χρονη Σοφούλα είναι ένα κορίτσι που τα ήθελε ο ποπός του, γιατί άφησε το καλό παιδί και τίμιο παλικάρι, ούτως ώστε να αρραβωνιαστεί τον αμφιβόλου ηθικής -αλλά διοικητή ολόκληρης χωροφυλακής- Βόσκαρη. Κανείς δεν τον συμπαθεί στο χωριό, είναι μεγαλύτερος της 25 χρόνια, αλλά η Σοφούλα φταίει, γιατί είναι φιλόδοξη τυχοδιώχτρια και χαζή, άρα καλά να πάθει. Όλα τα στερεότυπα, οι προκαταλήψεις και ο σεξισμός μαζεμένα δεν νομίζετε;
Aπό το περιστατικό της μικρής οθόνης, στην «ανακύκλωση» του φαινομένου στην κοινωνία.
Φυσικά, υπήρξαν άνθρωποι που υπερασπίστηκαν την πρωταγωνίστρια και εξηγούσαν, ότι δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τον βιασμό. Το άρρωστο στην υπόθεση, είναι ότι ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας χαζογελά, όταν προτρέπει κάποιος σε βιασμό και βρίσκει ένα είδος απόλαυσης στο άκουσμα της σεξουαλικής κακοποίησης, ενώ ταυτόχρονα δεν φοβούνται να το πουν προς τα έξω.
Άρα, αν μέσα στην κουλτούρα του βιασμού, η αντρική έκφραση βίας θεωρείται κάτι φυσιολογικό και επιθυμητό σε ένα φανταστικό χαρακτήρα, τότε, ποια είναι η διαφορά γι’ αυτούς τους ανθρώπους, όταν συμβαίνει σε καθημερινές γυναίκες ανάμεσά μας;
Ίσως είναι τα ίδια άτομα, που είπαν γιατί η Μαρία Μπεκατώρου μίλησε μετά από τόσα χρόνια, γιατί η Τοπαλούδη πήγε σε ένα σπίτι με δύο άνδρες, οι φοιτήτριες είναι “ανάφτρες” και οι καθηγητές άντρες είναι, τι να κάνουν. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που, πάντα, βρίσκουν δικαιολογίες για να προστατέψουν τους θύτες και να φορτώσουν ευθύνες στο θύμα. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, τα θύματα βιασμού κατηγορούνται και αμφισβητούνται διαρκώς, γιατί αυτοί που σκέφτονται έτσι είναι πολλοί, και γι’ αυτό φταίει η κοινωνία που τους ανέχεται και η πατριαρχία που τους θρέφει.
Πρέπει να έρθει το κακό στην πόρτα σου για να ξυπνήσεις;
Παρατηρούμε μια προσπάθεια που θέλει να απομακρύνει τη συζήτηση για τους βιασμούς ως κοινωνικά προβλήματα και να τους εντάξει σαν τυχαία γεγονότα. Αποφεύγουν να αναγνωρίσουν τους βιαστές ως καθημερινούς άντρες, ως συζύγους, ως άντρες που ζουν και υπάρχουν εντός της Ελληνικής κοινωνίας. Όλα αυτά μέχρι να συμβεί σε σένα, στην κόρη σου, την αδελφή σου ή όποιον άνθρωπο αγαπάς. Τότε, πως θα κατηγορήσεις το θύμα με την ίδια ευκολία που ξεσπάς μίσος σε έναν ξένο;
Oποιαδήποτε σεξουαλική δραστηριότητα που δεν εμπεριέχει την ελεύθερη συναίνεση είναι βιασμός και σε καμία περίπτωση την ευθύνη για την βία δεν την έχουν τα άτομα που την βιώνουν.
Όταν λοιπόν ένα τόσο σημαντικό ποσοστό της κοινωνίας μας δεν καταδικάζει τη σεξουαλική βία και αδύνατη να το κατανοήσει, τότε καταλαβαίνετε ότι μεγαλώνουν δεκάδες άντρες και γυναίκες μέσα σε μια τέτοια νοοτροπία που την βλέπουμε μπροστά μας, με την μορφή του καθημερινού σεξισμού, ακόμα και για σενάρια σειρών.
